ทบทวนธรรมไปตามกาล

…ทบทวนธรรมไปตามกาล…

…หยิบเอาโศลกธรรมของครูบาอาจารย์มาอ่านและทำความเข้าใจ ขยายความออกไปเป็นบทกวีโดยให้ชื่อว่า “คำคมคำครู” แล้วนำมาเส่าสู่กันฟัง…

…คำเอยคำครูสอน
แต่เก่าก่อนโบราณมา
คำนั้นมีคุณค่า
ควรศึกษาและจดจำ

…จำไว้ในดวงจิต
เอามาคิดเอามาทำ
ทางดีท่านชี้นำ
กุศลกรรมเกิดตามมา…

…”ยังไม่รวย อยู่อย่างรวย ไม่มีวันรวย ยังไม่จน อยู่อย่างจน ไม่มีวันจน”…

…บทนี้สอนให้คิด
ถึงชีวิตของผู้คน
อวดรวยก็เพราะจน
อยากให้คนคิดว่ารวย

…ไม่จนอยู่อย่างจน
ประพฤติตนไปได้สวย
ไม่อวดว่าตนรวย
ก็เลยช่วยไม่ให้จน…

…”การอวดว่ารู้ในสิ่งที่ไม่รู้น่าละอายยิ่งกว่าการสารภาพว่าไม่รู้ ในสิ่งที่ไม่รู้”…

…คนโง่อวดฉลาด
เพราะว่าขาดซึ่งปัญญา
ไม่คิดพิจารณา
สักแต่ว่าพูดออกไป

…อยากให้ใครเขารู้
ว่าตัวกูปัญญาไว
รู้หมดทุกเรื่องไป
แต่ไม่ได้รู้ไรเลย

…คนฟังเขาก็รู้
และนั่งดูอยู่เฉยเฉย
ปล่อยให้เลยตามเลย
ไม่เฉลยกลัวเขาอาย…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๕ กันยายน ๒๕๖๕…