ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๗๔

…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๗๔…

…ในบางครั้งขณะที่เรากำลังก้าวเดินไปข้างหน้า เรามักจะคิดว่าทางที่เดินมานั้นมันตรง แต่เมื่อเราหันกลับไปมองรอยทางที่เดินมา จึงได้รู้ว่าทางที่เดินมานั้นมันไม่ตรง เพราะเราหลงเข้าใจผิดคิดว่ามันตรง มองไปข้างหน้าอย่างเดียวลืมเหลียวกลับมาดูข้างหลัง

…โบราณท่านกล่าวไว้ว่า สี่เท้ายังรู้พลาดนักปราชญ์ยังรู้พลั้ง เพราะว่าทุกคนนั้นยังไม่หมดกิเลส ยังหนาแน่นไปด้วยอัตตามานะทิฐิ ยึดถือเอาความคิดของตนเองเป็นใหญ่ คิดว่าสิ่งที่ตนนั้นทำไปถูกต้องเสมอ อัตตาและมานะทิฐิคือเหตุแห่งความประมาท

…สติและสัมปชัญญะเป็นตัวเข้าไปลดละซึ่งอัตตาและมานะทิฐิมีหิริและโอตตัปปะเป็นเครื่องเตือนสติ มีทาน ศีล ภาวนาเป็นเครื่องพาไปสู่กุศล เพื่อความหลุดพ้นออกจากกองทุกข์ ให้พบกับความสุขในรสพระธรรม น้อมนำชีวิตไปสู่สุคติเป็นนิมิตหมาย สิ่งนั้นคือปลายทางของชีวิต…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๗ กันยายน ๒๕๖๕…