…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๒๙…
…หลวงพ่อพุทธทาสท่านสอนไว้ว่า ชีวิตคือการทำงาน การทำงานอย่างมีสตินั้นคือการปฏิบัติธรรม ดำเนินชีวิตด้วยการทำงานทั้งทางภายนอกและภายใน ควบคุมกายใจด้วยสติและสัมปชัญญะอยู่ตลอดเวลา พิจารณาให้เห็นความเป็นจริงของสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหลาย ทำใจให้ยอมรับกับสภาพแห่งความเป็นจริงในสิ่งเหล่านั้นเมื่อใจรับได้ เพราะรู้และเข้าใจในความเป็นไปของสิ่งเหล่านั้น เห็นที่มาที่ไปเหตุปัจจัยของสิ่งทั้งหลายที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนั้น เมื่อละวางมันได้ความทุกข์เพราะความกังวลทั้งหลายก็หายไปสิ้นไป จิตเข้าสู่ความโปร่ง โล่ง เบา สบาย…
๐ ฝากฟ้าส่งข่าวถึง
ใครคนหนึ่งที่แสนไกล
ฝากบอกว่าห่วงใย
มิได้เลือนเหมือนเวลา
๐ ฝากดาวที่พราวสรวง
อย่าลาล่วงดวงใจจ๋า
ติดตามถามดารา
ว่ามีสุขทุกข์อย่างไร
๐ ดวงเดือนบนฟ้ากว้าง
ส่องสว่างกลางดวงใจ
ยามเหงาเปล่าฤทัย
ขับกล่อมให้แม่หลับนอน
๐ ฝากกลอนสุนทรนี้
.ถึงแม่ที่เอื้ออาทร
ฝากถ้อยคำสุนทร
สู่แม่นั้น..ยามห่างกัน
๐ อยู่ไกลใจโปรดรู้
ว่าแม่อยู่ในใจฉัน
คิดถึงทุกคืนวัน
รักแม่นั้น..ทุกวันวาร
๐ ภาระและหน้าที่
ของลูกมีมหาศาล
คุณค่าคือผลงาน
งามตระการ..บนแผ่นดิน
๐ ส่งใจไปน้อมนบ
ความเคารพไม่จบสิ้น
ดวงใจใฝ่ถวิล
รักแม่นั้นนิรันดร….
…เคารพรักแม่ผู้ให้กำเนิดเสมอมา…
…ด้วยรัก-เคารพ-ศรัทธา-ระลึกถึง…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๓ สิงหาคม ๒๕๖๕…