คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๔

…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๔…

…จงกล่าวธรรม เพื่อธรรม กล่าวธรรมโดยธรรม ทำหน้าที่โดยการกล่าวธรรมซึ่งต้องให้เหมาะสมกับจังหวะ เวลา โอกาสสถานที่และบุคคล คือต้องรู้จักกาละเทศะไม่กล่าวธรรมพร่ำเพรื่อ ต้องให้เหมาะกับกาลการกล่าวธรรมนั้นจึงจะบังเกิดผล ก่อให้เกิดความเจริญในธรรมและได้รับการสนองตอบเพราะชอบด้วยกาล เวลา คือถูกที่ ถูกทางและถูกธรรม…

…สภาวธรรมนั้นเป็นของเฉพาะตนรู้ได้ด้วยการปฏิบัติเหมือนดั่งคำโบราณท่านกล่าวว่า “สิบปากว่า ไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็น ไม่เท่ามือคลำ สิบมือคลำ ไม่เท่าทำเอง”

…การเข้าใจในสภาวธรรม เกิดขึ้นในจิตมิใช่คิดไปเอง มีสติตั้งมั่นไม่เสื่อมคลายทำความเข้าใจในสภาวะจิต เข้าใจซึ่งความคิดว่าเกิดจากสิ่งใด ตัณหา สัญญาอุปาทานหรือผัสสะ แล้วจะเข้าใจธรรมที่แท้จริง

…พฤติกรรมภายนอกนั้น ไม่สามารถจะบ่งบอกซึ่งภายในได้เสมอไป สภาวะจิตสภาวธรรมนั้นอยู่ภายใน เป็นของที่เรานั้นรู้ได้เฉพาะตน…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๕…