บอกเล่าจากการเดินทาง

…บอกเล่าจากการเดินทาง…

…ปิฏกํ พุทฺธวจนํ อาหริตฺตวา
กถิยมานํ อุปฺปมาทํ โอตรติ

พระไตรปิฏกทั้งหมดทั้งสิ้นอันพระธรรมกถึกได้เทศนาสั่งสอนนั้น ก็รวมลงอยู่ในที่ความมีสติอย่างเดียว…

…กวีธรรม นำทาง สว่างจิต
ให้แง่คิด โลกทัศน์ ได้เปิดกว้าง
ชีวะทัศน์ วิสัยทัศน์ ได้จัดวาง
มองทุกอย่าง ว่ามันเป็น เช่นนั้นเอง

…มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับ
เปลี่ยนสลับ กันไป ไม่รีบเร่ง
โลกธรรม มันเป็น เช่นนั้นเอง
เมื่อได้เพ่ง พินิจ คิดใคร่ครวญ…

…”ทำงานทุกชนิดให้จิตนั้นอยู่กับธรรม” คือพิจารณาทุกสิ่งทุกอย่างด้วยหลักธรรม มีสติระลึกรู้และความรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ตลอดเวลา รู้จักแยกแยะถูกผิด ชั่วดี รู้จักข่มจิตข่มใจไม่คล้อยตามกิเลสความอยากทั้งหลายที่เป็นอกุศล มีความละอายและเกรงกลัวต่อบาปคุ้มครองจิตอยู่ทุกขณะ ทำหน้าที่ของตนไปตามบทบาทและหน้าที่ให้เต็มกำลังความรู้ความสามารถของตนเอง ทำอยู่อย่างนี้ก็ได้ชื่อว่าท่านนั้นกำลังปฏิบัติธรรม

…เพราะการปฏิบัติธรรมนั้น คือการทำหน้าที่อย่างมีสติและสัมปชัญญะระลึกรู้และรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ลอดเวลามีเจตนาคือกุศลจิตในขณะกระทำไม่ก้าวล่วงศีลธรรมและประเพณีที่ดีงามทำตามหน้าที่และความรับผิดชอบของตน รู้จักเหตุและผลในการกระทำนั้น ๆ ก็ได้ชื่อว่าท่านเป็นผู้ปฏิบัติธรรม เป็นผู้มีธรรมและอยู่กับธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๗ พฤศจิกายน ๒๕๖๕…