…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๑๗…
…ธรรมทั้งหลายทั้งปวงนั้น เป็นสภาวะแห่งปัตจัตตัง คือการรู้ได้เฉพาะตนโดยการปฏิบัติ การศึกษาปริยัติ (การอ่าน การฟัง) นั้นเป็นเพียงขั้นพื้นฐาน เป็นเพียงการเก็บข้อมูลหาแนวทาง หาแบบอย่างที่จะนำไปปฏิบัติ
…เพียงแต่ฟัง เพียงแต่อ่านเพียงแต่คิด จิตยังไม่ถือว่าเข้าถึงธรรมจำได้ พูดได้และเข้าใจ สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงความคิด เป็นเพียงนามธรรมเป็นเพียงความฝัน เป็นเพียงจินตนาการตราบใดที่ยังไม่ได้เอาธรรม ที่ได้ยินได้ฟัง ได้ศึกษานั้นนำมาปฏิบัติกับตนก็เป็นได้เพียงนกแก้วนกขุนทองที่ท่องได้พูดได้ เป็นเพียงใบลานเปล่าเพราะว่ายังไม่เข้าถึงสภาวะธรรมที่แท้จริง “รู้ธรรม เห็นธรรม เข้าใจธรรมแต่ยังไม่ได้ทำ” จึงยังเข้าไม่ถึงธรรมไม่มีธรรมเป็นเครื่องอยู่ เพราะยังไม่ได้อยู่ในธรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๘ มีนาคม ๒๕๖๕…