…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๒๑…
… ไร้ซึ่งรูปแบบ แต่ไม่ไร้ซึ่งสาระธรรมะคือสิ่งที่อยู่ภายใน สัมผัสได้โดยคุณธรรมที่แผ่ออกมา ที่สุดของกระบวนท่า คือการไร้ซึ่งกระบวนท่าที่สุดของอาวุธ คือการไม่มีอาวุธที่สุดของกระบี่ คือการไร้ซึ่งกระบี่เพราะกระบี่นั้นอยู่ที่ใจ ที่สุดของรูปแบบ นั้นคือการไร้ซึ่งรูปแบบเพราะรูปแบบนั้นอยู่ที่ใจ แต่กว่าจะถึงซึ่งจุดนั้นได้ ก็ต้องเริ่มต้นมาจากพื้นฐานการมีรูปแบบมาทั้งสิ้น…
…เขียนบันทึกธรรมถึงเรื่องราวที่ผ่านมาในวันหนึ่ง ๆ บันทึกไว้เพื่อย้ำเตือนความทรงจำและทบทวนถึงสิ่งที่ผ่านมาเพราะต่อไปในวันข้างหน้าสิ่งที่เราบันทึกไว้ คือหลักฐานแห่งการเดินทางของชีวิต ว่าในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตที่ผ่านมา เราได้ผ่านเหตุการณ์ใดมาบ้างในแต่ละวันและเป็นการป้องกันโรคความจำเสื่อมในอนาคตได้ด้วย
…เมื่อวันเวลาผ่านไป เรากลับมาเปิดอ่านดูจะได้รู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของชีวิตของความคิด ของสถานที่ เพราะเรามีหลักฐานคือการที่ได้บันทึกไว้เป็นตัวอักษร นี่คือที่มาของการบันทึกธรรมที่ได้กระทำตลอดเวลา ตั้งแต่เริ่มศึกษาและปฏิบัติธรรมในขณะครองสมณะเพศตลอดมา…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๒ มีนาคม ๒๕๖๕…