…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๒๒…
…“สรรพสิ่งล้วนเคลื่อนไหว ไปตามกฎแห่งธรรมชาติ” มีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วดับไป ซึ่งเงื่อนไขของกาลเวลานั้นอาจจะแตกต่างกันไป ตามเหตุปัจจัยของสิ่งทั้งหลายเหล่านั้น จนบางครั้งเราแทบจะไม่เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของความเสื่อมสลายที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ทุกขณะ จึงเข้าไปยึดติดและยึดถือในสิ่งเหล่านั้น อยากจะให้มันเป็นไปตามที่ใจของเรานั้นปรารถนาให้เป็นซึ่งถ้าสิ่งเหล่านั้น มันตอบสนองความต้องการของเราได้ เราก็จะยินดีและเพลิดเพลินไปกับมัน
…แต่ถ้าสิ่งนั้นไม่เป็นไปตามที่ใจของเรานั้นปรารถนาและต้องการแล้ว ก็จะเกิดจิตปฏิฆะความขุ่นใจ ความคับแค้นใจความทุกข์ทั้งหลายก็จะเกิดขึ้นในจิตเพราะว่าเราไปยึดติดในความต้องการของเรามากเกินไป ไม่เข้าใจและยอมรับในความเป็นจริงของสิ่งทั้งหลายทั้งปวงที่มันต้องดำเนินไปตามกฎแห่งธรรมชาติทั้งหลายนั้น
…การที่จะพัฒนาจิตให้ยอมรับกับกฎของธรรมชาติได้นั้น คือต้องหมั่นพิจารณาให้เห็นถึงคุณ ถึงโทษ ของอารมณ์เหล่านั้นจนเกิดความละอายและเกรงกลัวต่อความเศร้าหมองของจิต เกิดความเบื่อหน่ายและเกิดความจางคลายในการยึดถือในตัวตนมันจึงจะหลุดพ้นจากอารมณ์เหล่านั้นได้…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๓ มีนาคม ๒๕๖๕…