เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๒๘

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๒๘…

…ชีวิตคือการเดินทาง
ทุกก้าวย่างที่ผ่านมานั้น
พบเจอปัญหาสาระพัน
เก็บมันมาเป็นบทเรียน
มันคือบทเรียนของชีวิต
ทั้งสิ่งที่ถูกและผิดที่ต้องเปลี่ยน
เหมือนกับกงล้อของเกวียน
ที่หมุนเวียนสู่การเปลี่ยนแปลง
เรียนรู้ธรรมะจากชีวิต
เรียนรู้ถูกผิดทุกหนแห่ง
ตามกำลังของสติที่มีแรง
แสวงหาซึ่งสัจธรรม

…สัจธรรมในโลก
คือพระไตรลักษณ์
ทุกอย่างอยู่บนหลัก
ที่ไม่อาจจะหลีกหนีไม่พ้น
ต่างก็เวียนว่ายอยู่ในวังวน
รอวันหลุดพ้นจากโลกมายา
เพื่อกลับมาสู่จิตแท้จิตเดิม
ไม่เสริมปรุงแต่งแสวงหา
คือความสิ้นสุดของกิเลสและอัตตา
หมดสิ้นตัณหากามารมณ์
ชื่นชมด่ำดื่มอยู่กับรสพระธรรม
หมดเวรหมดกรรมจากที่เคยทำมา
นั้นคือสิ่งที่มุ่งหวังและแสวงหา
รอวันเวลาที่จะได้พบพาน

…ครูบาอาจารย์ท่านกล่าวสอนไว้ว่า ความโมโหจะนำไปสู่ความตกต่ำอย่าไปโมโห โกรธผู้อื่น เพราะว่าความโกรธคือไฟ ซึ่งมันจะเผาไหม้เจ้าของเอง ถ้าเขาทำตัวไม่ดี มันก็เป็นเรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของเราการที่เราไปโกรธเขา โมโหเขาจึงเท่ากับเราไปแบกรับเอาทุกข์เอากิเลสของเขามา…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๙ มีนาคม ๒๕๖๕…