…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๕…
…สรุปการเดินทางของชีวิตที่ผ่านมา…
…ชีวิตนี้มันเป็นของน้อยทุกวินาทีที่ผ่านไป คือการเดินไปสู่ความตายจึงจำเป็นต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตามกำลังสติปัญญาที่มีอยู่
“การทำความเพียรนั้น อย่าหลอกตนเอง ทำให้จริงจัง ตั้งสติกำหนดให้สตินั้นมีกำลังแก่กล้า ทำสัมปชัญญะให้มันแจ้ง”
ต้องหมั่นพิจารณาให้มากขึ้นและให้ละเอียดยิ่งขึ้นในทุกสิ่งเพื่อให้เข้าถึงความจริงของธรรมชาติทั้งหลาย…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
….รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๕ เมษายน ๒๕๖๕…