…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๔๐…
…เรื่องสภาวธรรมนั้นมันเป็นของเฉพาะตน มีเพียงความคล้ายและใกล้เคียง ซึ่งบางครั้งไม่สามารถที่จะบรรยายเป็นคำพูดได้ จึงนำมาบอกเล่าเพื่อเป็นแนวทางในการประพฤติปฏิบัติ ซึ่งอาจจะเป็นประโยชน์บ้างสำหรับผู้ที่ได้เข้ามาอ่าน หรือผู้ที่เคยผ่านการฝึกฝนปฏิบัติมาแล้ว จะได้เข้าใจในสิ่งที่ยังสงสัยและค้างคาใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นคืออะไรและสิ่งที่เขียนออกไปทุกครั้งนั้นเป็นการย้ำเตือนตัวเอง เพื่อให้ใคร่ครวญทบทวนในสิ่งที่ตนได้ทำมาและได้กล่าวไป ทำไปด้วยใจเจตนาที่บริสุทธิ์ไม่ได้หวังลาภยศและชื่อเสียง เพราะพยายามหลีกเลี่ยงหนีห่างออกจากโลกธรรม ๘ อยู่ตลอดเวลา…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๐ เมษายน ๒๕๖๕…