…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๗๐…
…ทบทวนใคร่ครวญสดับธรรมคำสอนของครูบาอาจารย์แต่ครั้งก่อนที่บันทึกไว้มีมากมายหลายหลากที่ท่านได้บรรยายถ่ายทอดไว้ให้คนรุ่นหลังได้ศึกษาปฏิบัติตามจริตของแต่ละบุคคลแตกต่างกันไปตามภูมิธรรมภูมิปัญญาพื้นฐานที่แตกต่างกันระลึกนึกถึงคำสอนของหลวงพ่อชา สุภทฺโทแห่งวัดหนองป่าพง จ.อุบลราชธานี ที่ท่านได้สอนเตือนสติไว้ว่า…
…เมื่อเรานั่งอยู่นั่น ไม่ต้องรับรู้อารมณ์เมื่ออารมณ์ที่มากระทบกระทั่งเมื่อไรรู้สึกในจิตของเรา แล้วปล่อยมันไปมันจะดีจะชั่วก็ช่างมัน ในเวลานั้นไม่ใช่ธุระหน้าที่ของเราจะไปจัดแจงในสิ่งทั้งหลายเหล่านั้น ปล่อยมันออกไปเสียก่อน แล้วกำหนดลมเอาคืนมาให้มีความรู้สึกแต่ลมอย่างเดียว เข้าออก แล้วให้มันสบาย อย่าให้มันทุกข์เพราะมันสั้นทุกข์เพราะมันยาว อย่าให้มันทุกข์ดูลมหายใจ อย่าให้มีความกดดันคืออย่ายึดมั่น รู้แล้วให้ปล่อยตามสภาวะของมันอย่างนั้นให้ถึงความสงบ ต่อไปจิตมันก็จะวางลมหายใจ มันก็จะเบา เบาไปผลที่สุดลมหายใจมันจะน้อยไปน้อยไป จนกระทั่งปรากฏว่ามันไม่มีลม ในเวลานั้นจิตมันก็จะเบากายมันก็จะเบา การเหน็ดเหนื่อยเลิกหมดแล้ว มีเหลือความรู้อันเดียวอยู่อย่างนั้น นั่นเรียกว่าจิตมันเปลี่ยนไปหาความสงบ แล้วนี่พูดถึงการกระทำในเวลาเรานั่งสมาธิอย่างเดียว…
…พระโพธิญาณเถร หลวงพ่อชา สุภทฺโท…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๐ พฤษภาคม ๒๕๖๕…