รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๑๓

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๑๓…

…ชีวิตของคนเราต้องมีความหวังเราต้องหวังให้ไกลและเราต้องไปให้ถึง แม้ว่าหนทางนั้น ยังอีกยาวไกลเพราะว่ารางวัลความสำเร็จนั้นมิได้วางอยู่ที่จุดเริ่มต้น ความผิดพลาดความล้มเหลว ความสูญเสีย มิใช่ข้อยุติ สิ่งเหล่านั้นล้วนแล้วนำมาซึ่งประสบการณ์ของชีวิต มันเป็นบทเรียนของชีวิต ที่จะทำให้เราเข้มแข็งกล้าแกร่งยิ่งขึ้น

…ขอให้เรายึดมั่นและมั่นคงในอุดมคติของเรา อย่าหวั่นไหวเพราะหนทางที่จะก้าวไปสู่ความสำเร็จนั้น มันต้องฟันฝ่าและเผชิญต่ออุปสรรคและปัญหาอยู่ตลอดเวลา

…อุปสรรคและปัญหาที่ประสพนั้นคือบทเรียน บททดสอบสติปัญญาและคุณธรรมของเรา ครูบาอาจารย์ท่านกล่าวไว้ว่า “ทุกข์ไม่มา ปัญญาไม่มี บารมีไม่เกิด” เราต้องข้ามผ่านด่านแต่ละด่าน เพื่อเป็นการทดสอบสติกำลังของเรา การที่เราเผชิญอุปสรรคและปัญหาและผ่านมาได้แต่ละครั้งนั้น มันทำให้จิตใจของเราพัฒนาขึ้นไปกว่าเดิมทุกครั้ง…

๐ นั่งเรียงร้อย ถ้อยคำ นำมาเขียน
ตั้งใจเพียร สืบสาน ซึ่งงานศิลป์
ทั้งกาพย์กลอน จารึกไว้ ในแผ่นดิน
สืบงานศิลป์ คำกวี ที่มีมา

๐ เพื่อความเป็น เอกลักษณ์ ในงานศิลป์
ของท้องถิ่น ในชาติ เชิงภาษา
บทกวี เรียงร้อย ที่เขียนมา
เพื่อรักษา อนุรักษ์ ภาษาไทย

๐ บทกวี ชี้ทาง สว่างจิต
ให้ครวญคิด ปรับจิต ให้คิดใหม่
ถึงแนวทาง ชีวิต ที่เป็นไป
จึงแฝงไว้ ด้วยธรรมะ คละเคล้ากัน

๐ สอนให้มี จิตสำนึก ระลึกรู้
ให้มาดู ต้นเหตุ แห่งปัญหา
เป็นแนวทาง เจริญจิต ภาวนา
เพื่อนำพา ชีวิต ไม่ผิดทาง

๐ เพราะโลกนี้ สับสน และวุ่นวาย
มีมากมาย ปัญหา เป็นตัวอย่าง
สอนให้คิด ปล่อยปละ และละวาง
เพื่อออกห่าง จากทุกข์ ที่วุ่นวาย

๐ ให้ใจนั้น สงบ พบทางสุข
ออกจากทุกข์ นั้นคือ สิ่งมุ่งหมาย
อยากจะให้ ทุกคน นั้นสบาย
ให้ทุกข์หาย หมดโศก หมดโรคภัย

๐ ให้ใจนั้น มีธรรม นำกุศล
จะส่งผล ให้จิต นั้นแจ่มใส
มีความสุข ทั้งภายนอก และภายใน
เพราะสุขใน ทางธรรม ล้ำเลิศจริง….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต….
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๔ มีนาคม ๒๕๖๕…