…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๔๘…
…เมื่อศรัทธาเกิดขึ้น จงรักษาศรัทธานั้นให้เพิ่มกำลังยิ่ง ๆ ขึ้นไป เป็นการสร้างขวัญและกำลังใจให้กับตัวของเราเองและเราต้องมีความศรัทธาในตัวของเราก่อนเป็นลำดับแรก คือเชื่อในสิ่งที่คิดและในสิ่งที่ทำศรัทธาในตนเองนั้น แตกต่างกันกับการยึดถือในตนเอง ซึ่งการยึดมั่นถือมั่นในตนเองนั้นเรียกว่า อัตตา มานะทิฏฐิ คือเชื่อในสิ่งที่ผิดเป็นการคิดเข้าข้างตนเอง โดยการเอาความรู้สึกนึกคิดของตนเองมาเป็นตัวตัดสิน
…แต่ความมีศรัทธาในตนเองนั้น คือความภาคภูมิใจในสิ่งที่ดี ที่ได้กระทำมา เชื่อมั่นในความดีในสิ่งที่คิดและที่ทำ นั้นคือความศรัทธาในตนเอง ศรัทธานั้นเป็นเพียงความคิดเกิดขึ้นที่จิตเป็นเพียงนามธรรม เราจึงต้องต่อยอดศรัทธานั้น โดยการนำความคิดที่ดีนั้นมาทำให้เป็นรูปธรรม ทำให้เห็นและเป็นจริงและเมื่อสิ่งที่ทำนั้นสำเร็จผล มันก็จะเพิ่มขวัญและกำลังใจให้แก่ตัวเราเพิ่มขึ้น ทำให้เรามีกำลังใจที่จะกระทำในสิ่งที่ดีต่อไป ทุกอย่างต้องเริ่มที่ใจ ปลุกศรัทธาในจิตของเราให้ตื่นขึ้น
…เพราะในส่วนลึกของจิตสำนึกของทุกคนนั้นล้วนอยากจะเป็นคนดี อยากจะทำความดีแต่ส่วนใหญ่นั้นได้แต่คิด แต่ไม่กล้าที่จะทำเพราะว่าขาดความมั่นใจและความศรัทธาในตนเอง จึงต้องให้มองย้อนกลับไป ว่าในชีวิตที่ผ่านมานั้น มีอะไรบ้างที่เราได้ทำลงไปและสิ่งนั้นมันเป็นความภาคภูมิใจของเราคิดถึงสิ่งนั้นครั้งใด ทำให้ใจเรามีความสุขและมีความภาคภูมิใจ สิ่งที่คิดนั้นคือการปลุกศรัทธาให้กับตัวเรา…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๘ เมษายน ๒๕๖๕…