…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๓…
…ทุกเรื่องราวเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ล้วนแล้วคือบทเรียนของชีวิตเก็บบันทึกไว้ในความทรงจำ น้อมนำมาพิจารณา มองหาที่มาและที่ไปของมัน ทุกอย่างล้วนเกิดจากเหตุและมีปัจจัยเป็นตัวประกอบ ค้นหาให้เห็นซึ่งที่มา ว่าเป็นมาอย่างไรก่อนที่เราจะได้รู้และได้เห็น ว่ามันดำเนินไปเช่นไรและจะจบลงที่ตรงจุดไหน
…การเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปนั้นนั้นเป็นเรื่องธรรมดาของโลก ซึ่งในทางพระพุทธศาสนาเรียกว่ากฎของพระไตรลักษณ์คือความไม่เที่ยงความเป็นทุกข์ ความเป็นสิ่งสมมุติทั้งหลาย ยึดถือไม่ได้ อนิจจัง ทุกขังอนัตตา เป็นธรรมดาของสรรพสิ่งในโลกนี้
…ความรู้สึกของอารมณ์ภายในจิตภาษาธรรมนั้นเรียกว่า “เวทนา”คือสุข-ทุกข์-ไม่สุข-ไม่ทุกข์-ประกอบด้วยอามิสและไม่ประกอบด้วยอามิสคือความหวั่นไหวทางจิตของเราต่อผัสสะที่มากระทบ ขึ้นอยู่กับสภาวะจิตในขณะนั้น ว่าเราจะมีสติสัมปชัญญะมากน้อยเพียงใด ควบคุมตนเองได้เพียงใด
… “ภาวะภายนอกนั้นต้องเคลื่อนไหวแต่จงทำภายในให้สงบนิ่ง ก็จะได้เห็นความเป็นจริงของสภาวะจิต” ขอเพียงให้เรานั้นหมั่นคิด พิจารณา ระลึกรู้และรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่กับปัจจุบันธรรมชีวิตคือหน้าที่ ชีวิตที่เหลืออยู่คือการทำหน้าที่ของเรานั้นให้สมบูรณ์ที่สุดของความเป็นมนุษย์ที่ได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนาในชาตินี้ …
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๓ พฤษภาคม ๒๕๖๕…