…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๕…
…ในแต่ละวันที่ผ่านไปนั้น มีเรื่องราวมากมายที่ได้ผ่านเข้ามาในชีวิตที่ทำให้เราคิดและต้องทำ มีผัสสะสิ่งกระทบมากมายให้เรานั้นได้ซึมซับรับรู้ เราจึงควรจะจดจำเพียงสิ่งที่มีประโยชน์และเป็นสาระ ส่วนสิ่งที่เป็นขยะทางความคิดลบมันไปไม่จดจำ ใช้สติใคร่ครวญทบทวนสิ่งผ่านเข้ามา ว่าสิ่งไหนเป็นสาระ สิ่งไหนไม่เป็นสาระพิจารณาให้เห็นคุณ เห็นโทษเห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาพิจารณาเข้าสู่ความเป็นกุศลและอกุศล…
…มีสติเตือนตนให้ตั้งอยู่ในความไม่ประมาท ไม่ปรุงแต่งในอกุศลประคองจิตของตนให้อยู่ในธรรม น้อมนำจิตนั้นเข้าสู่ความสงบนิ่ง มองทุกสรรพสิ่งให้เป็นธรรมะ แล้วจะได้พบกับสัจธรรมของธรรมชาติทั้งหลายในกายและจิตของเรา ซึ่งสิ่งนั้นคือปัจจุบันธรรม…
…ปรารถรนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๕ พฤษภาคม ๒๕๖๕…