…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๙…
…การประพฤติปฏิบัติธรรมนั้น ท่านต้องถามใจของท่านว่า ท่านปรารถนาสิ่งใดในการปฏิบัติธรรมและสิ่งที่ท่านปรารถนานั้นเป็นไปโดยชอบประกอบด้วยกุศลหรือไม่ เพื่อจะได้ไม่หลงทางในการปฏิบัติเพราะว่าการเจริญภาวนานั้นคือการทำให้งอกงามให้เจริญขึ้นพัฒนายิ่งขึ้นไปถ้าเหตุและปัจจัยที่เราตั้งไว้เป็นบุญกุศลผลก็จะออกมา พัฒนาให้บุญกุศลนั้นเพิ่มพูนยิ่งขึ้น
…แต่ถ้าจิตและเจตนาเป็นอกุศลผลที่ได้รับก็จะออกมาเป็นทางลบ คือจะเป็นการเพิ่มพูนซึ่งกิเลสตัณหา มานะอุปาทานยิ่งขึ้นไป เราจึงต้องทำความเข้าใจในเจตนาความปรารถนาของเราเสียก่อนว่าเป็นกุศลหรือเป็นอกุศล
…ถ้าความปรารถนาของเรานั้นเป็นอกุศลเราต้องปรับจิตปรับความคิดของเราเสียใหม่เพื่อให้เป็นกุศลจิต เป็นนิมิตของการเริ่มต้นภาวนาสร้างบารมีสร้างความดีให้แก่ชีวิต…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๙ พฤษภาคม ๒๕๖๕…