รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๑๘

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๑๘…

…ขอเป็นกำลังใจให้แก่ทุกผู้คน…

…เหนื่อยล้ากับการเดินทางของชีวิตทบทวนใคร่ครวญคิดถึงสิ่งที่ผ่านมาหลากหลายบทบาทลีลาของชีวิตที่ลิขิตไปตามวิถีแห่งกรรมให้เป็นไปมีทั้งสิ่งทีเป็นกุศลและเป็นอกุศลมีทั้งที่เป็นสาระและไม่เป็นสาระยอมรับในความจริงสิ่งที่เกิดขึ้น

…ชีวิต จิต วิญญาณ
ต่างต้องการดิ้นรนแสวงหา
เพื่อให้ได้มาซึ่งความสุข
แม้เพียงเศษเสี้ยวเล็กน้อยก็ยินดี
เพื่อที่จะได้มีกำลังใจ ที่จะอยู่สู้ต่อไป

…มนุษย์
เสพสุขอยู่กับความฝัน
จินตนาการไปกับคืนวัน
สร้างฝันเพื่อปลอบใจตนเอง
บางครั้งก็สุขสดชื่นสมหวัง
บางครั้งพลาดพลั้งฝันสลาย
ไม่มีอะไรจริงแท้และแน่นอน

…ฝันไปเถิดเจ้าจงฝัน
ฝันให้ไกลไปให้ถึงซึ่งความฝัน
อย่าท้อแท้เลิกร้างเสียกลางคัน
จงสานฝันนั้นให้เห็นเป็นความจริง

…เพื่อเป็นรางวัลแด่ ชีวิต จิต วิญญาณ…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๙ มีนาคม ๒๕๖๕…