รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…อาจาริยะบูชาไหว้ครูบูรพาจารย์…

หลวงพ่อเปิ่น วัดบางพระ นครปฐม…

…ในวันเสาร์ที่ ๑๙ มีนาคม ๒๕๖๕

เป็นวันที่ทางวัดบางพระ ได้กำหนดมาว่าเป็นวันไหว้ครูบูรพาจารย์หลวงพ่อเปิ่นในฐานะศิษย์ที่เคยได้รับความเมตตาจากพระเดชพระคุณหลวงพ่อเปิ่น จึงขอแสดงความเคารพบูชาครูบูรพาจารย์ไว้ ณ ที่นี้…

อ่านเพิ่มเติม “อาจาริยะบูชาไหว้ครูบูรพาจารย์”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๑๐…

…เหตุการณ์ในอนาคตนั้น เรามิอาจจะกำหนดได้ตามที่ใจเราปรารถนาไปทุกอย่างต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามเหตุและปัจจัย อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดเตรียมใจไว้สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างไม่ว่าจะมีผลในทางบวกหรือทางลบเรายอมรับกับมันได้

…หลวงพ่อจำเนียร สีลเสฏโฐครูบาอาจารย์ท่านสอนไว้ว่า

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๑๐”

…ฝากไปกับสายลมในยามใกล้ค่ำ…

…ผู้ที่จะเป็นนักปฏิบัติธรรมนั้นต้องเป็นผู้ที่ไม่ประมาทขาดสติที่เป็นสัมมาสติคือการระลึกรู้ในสิ่งที่ดี เพราะว่าความประมาทที่ขาดสัมมาสตินั้น จะทำให้นักปฏิบัติเห็นผิดไปจากความเป็นจริงคือมีสติ แต่เป็นมิจฉาสติ คือการระลึกรู้ในสิ่งที่ผิดที่ชั่ว

อ่านเพิ่มเติม “ฝากไปกับสายลมในยามใกล้ค่ำ”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๙…

…ทุกคนนั้นต่างใฝ่ฝันปรารถนาซึ่งสิ่งที่ดีอยากจะให้มี อยากจะให้เกิดแก่ตนเองแต่ที่มันไม่สามารถที่จะเกิดขึ้นได้นั้นก็เพราะว่าเครื่องรับอันคือจิตของเรานั้นมันยังไม่มีความพร้อม ที่จะน้อมรับซึ่งกุศลธรรมทั้งหลาย เมื่อเครื่องรับนั้นยังไม่สะอาดดีพอ กุศลทั้งหลายก็ไม่อาจที่จะตั้งอยู่ได้หรือเกิดขึ้นได้ เราจึงจำเป็นที่จะต้องปรับใจ อันเป็นเครื่องรับซึ่งสิ่งที่จะเกิดขึ้นทั้งหลาย ให้มันสะอาด ให้มันดีเสียก่อนเพื่อรองรับสิ่งที่ดีทั้งหลาย ให้มาเกิดขึ้นและตั้งอยู่ในจิตใจของเรา…

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๙”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๘…

..เตือนย้ำอีกครั้งสำหรับพี่น้องชาวไทย…

…กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘…

…รณรงค์ให้ใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง…

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๘”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๗…

…มีหลายคนมาบ่นระบายให้ฟังอยู่เสมอว่า “ทำดีไม่ได้ดี ทำดีแล้วไม่มีคนยอมรับ” หรือทำความดี แล้วมีคนมานินทาให้ร้ายจึงทำให้ไม่อยากจะทำความดีอีกต่อไปน้อยอกน้อยใจในเสียงสะท้อนที่ตอบกลับมาจึงได้มาบ่นระบายให้พระฟัง

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๗”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖…

…บนเส้นทางแห่งโยธากัมมัฏฐาน…

…โยธากัมมัฏฐานคือการทำงานอย่างมีสติและสัมปชัญญะ เป็นการเจริญซึ่งอิริยาบถบรรพ ในสติปัฏฐาน ๔ มีความระลึกรู้ แยกแยะผิดชอบชั่วดีมีการคิดพิจารณาในทุกขณะของการเคลื่อนไหว เป็นไปเพื่อประโยชน์ส่วนตนและประโยชน์ส่วนรวม…

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖”

…ฝากไปกับสายลมในยามเย็น…

…ชีวิตต้องดำเนินต่อไปตราบที่ยังมีลมหายใจ การเริ่มต้นของเช้าวันใหม่เราควรจะทำอะไรให้เป็นประโยชน์แก่ชีวิตของเราเอง เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาจงเจริญสติและสัมปชัญญะให้มีความสมบูรณ์ มีความระลึกรู้และรู้ตัวทั่วพร้อมในกายและจิตของเราตั้งจิตของเรา ให้เป็นกุศลจิตเพื่อชีวิตในเช้าวันใหม่เป็นการสร้างเหตุและปัจจัยให้แก่ชีวิตของเราเพื่อที่จะรับเอาสิ่งที่ดีๆเข้ามาสู่ชีวิตต้องเริ่มที่จิตของเรา

อ่านเพิ่มเติม “ฝากไปกับสายลมในยามเย็น”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๕…

…“ทำความเพียรมากเกินไปจิตใจก็ฟุ้งซ่าน ทำความเพียรอ่อนไปก็กลายเป็นเกียจคร้าน”

“อจฺจารทฺธํ วิริยํ อุทฺธจฺจาย สํวตฺตติ
อติลีนํ วิริยํ โกสชฺชายํ สํวตฺตติ”…
…พุทธสุภาษิต โสณสูตร ๒๒/๓๘๗…

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๕”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๔…

…ถ้าอยากให้สิ่งที่ดี ๆ เกิดขึ้นกับตัวเราเราก็ต้องมาทำเครื่องรับของเราให้มันดีคือมาปรับจิตปรับใจของเราให้มันดีคือทำจิตทำใจให้เป็นบุญกุศลเสียก่อนเมื่อกายและใจของเรานั้นอยู่กับบุญกุศลแล้ว สิ่งที่ดีย่อมบังเกิดขึ้นแก่เราเพราะใจเรานั้นเป็นสื่อที่จะดึงดูดสิ่งที่ดีให้มาสู่กายและจิตของเรา

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๔”