รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๖๑…

…ธรรมทั้งหลายทั้งปวงนั้น เป็นสภาวะแห่งปัตจัตตัง รู้ได้เฉพาะตนโดยการปฏิบัติ การศึกษาปริยัติ การอ่าน การฟังนั้นเป็นเพียงขั้นพื้นฐาน เป็นเพียงการเก็บข้อมูลหาแนวทาง หาแบบอย่างที่จะนำไปปฏิบัติ เพียงแต่ฟัง เพียงแต่อ่านเพียงแต่คิด จิตนั้นยังไม่ถือว่าเข้าถึงธรรมจำได้ พูดได้และเข้าใจ สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงความคิด เป็นเพียงนามธรรมเป็นเพียงความฝัน เป็นเพียงจินตนาการ

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๖๑”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๖๐…

…อยากจะบอกว่า เรื่องเวรกรรมนั้นมีจริงไม่ต้องรอถึงชาติหน้า เห็นผลได้ในชาตินี้ทำกรรมอะไรไว้ มันจะส่งผลให้ไม่ช้าก็เร็วทั้งกรรมดีและกรรมชั่ว ซึ่งเราต้องเตรียมตัวเตรียมใจ อย่าหวั่นไหวและตื่นตกใจ

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๖๐”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๙…

…ผู้ชี้ขุมทรัพย์…

…อานนท์ ! เราไม่พยายามทำกะพวกเธออย่างทะนุถนอม เหมือนพวกช่างหม้อทำแก่หม้อ ที่ยังเปียก ยังดิบอยู่

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๙”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๘…

…กล่าวย้ำเตือนต่อลูกศิษย์ที่เป็นสมณะเสมอว่า “อย่าบกพร่องในกิจของความเป็นสมณะ” เมื่อทำกิจของเรานั้นสมบูรณ์มันจะเป็นการเพิ่มพูนบารมีให้แก่ตนเองความเจริญในธรรมทั้งหลายก็จะบังเกิดเมื่อเหตุและปัจจัยมันถึงพร้อม

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๘”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๗…

…การระลึกนึกถึงความตายนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว แต่เป็นการเตรียมตัวเตรียมใจไว้ก่อนตายเพราะการระลึกถึงความตายนั้นจะทำให้ความยึดถือทั้งหลายในรูปธรรมวัตถุจะได้เบาบางลงอัตตาและมานะทิฐิทั้งหลายนั้นก็จะเบาบางลง ความโลภความหลงทั้งหลายก็จะค่อย ๆ จางคลายหายไป เพราะชีวิตนี้ไม่มีวัตถุอะไรที่จะนำติดตัวไปได้เมื่อตายจาก มีเพียงกรรมสิ่งที่ได้ทำไปนั้น ที่จะติดตามตัวของเราไปในปรโลก ทั้งสิ่งที่เป็นบุญและเป็นบาป

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๗”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๖…

…ในความเป็นสมณะนั้นมีกฎเกณฑ์กติกาของความเป็นสมณะคุ้มครองอยู่โดยศีลและธรรม ไม่ผิดข้อวัตรตามพุทธบัญญัติและไม่เป็นไปให้ชาวโลกเขาติเตียนได้ มันจึงมิใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้ใจนั้นสงบ ท่ามกลางความวุ่นวายของสังคมที่กำลังดำเนินไป

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๖”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๕…

…เมื่อหยุดคิดปรุงแต่งและวางทุกสิ่งลงได้ ทั้งสิ่งที่รู้และสิ่งที่ถูกรู้ทั้งปวง สัจธรรมความจริงแท้ก็จะปรากฏขึ้นมาให้รู้เองในความโปร่ง ในความว่างในความนิ่ง จะมองเห็นทุกสิ่งที่ซ่อนอยู่อย่างชัดเจนชัดเจน อุปมาเหมือนน้ำที่ขุ่นไปด้วยโคลนตมและกระเพื่อมเราย่อมมองไม่เห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ในน้ำได้ชัดเจน แต่ถ้าทำให้น้ำนั้นมันนิ่งโคลนตมตกตะกอน เราย่อมมองเห็นสิ่งที่อยู่ในน้ำนั้นได้ชัดเจนฉันใดก็ฉันนั้นจิตของเราเหมือนกัน ต้องทำให้มันนิ่งให้มันโปร่ง ให้มันโล่ง ให้มันใสแล้วเราก็จะเห็นอะไรที่เป็นสัจธรรม…

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๕”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๔…

…บอกเล่าจากการเดินทาง…

…เส้นทางแห่งชีวิต เราลิขิตและเลือกเดินเองได้ อยู่ที่เรานั้นกล้าที่จะตัดสินใจลงมือทำหรือไม่เท่านั้นเอง…

๐ สายธาร แห่งศรัทธา
น้อมนำมา สรรพสิ่ง
สัจจะ คือของจริง
แห่งพุทธะ พระสัมมา

๐ เอาธรรม มานำกล่าว
บอกเรื่องราว ที่ค้นหา
บอกผ่าน กาลเวลา
ตามโอกาส ที่พึงมี

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๔”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๓…

…ระลึกถึงคำครูบาอาจารย์ท่านได้กล่าวไว้ว่า “จิตที่ส่งออก เป็นสมุทัยผลอันเกิดจากจิตที่ส่งออกนอกเป็นทุกข์ จิตเห็นจิตเป็นมรรคผลอันเกิดจากจิตเห็นจิต เป็นนิโรธ” การเจริญวิปัสสนาคือการเจริญสติปัฏฐานสี่ คือการบำเพ็ญภาวนากุศลการฝึกตนให้มีสติอยู่กับรูปและนามคือความเป็นผู้ไม่ประมาท ไม่อยู่ปราศจากสติ ผู้นั้นจึงได้ชื่อว่า ปฏิบัติตรง ปฏิบัติชอบ ปฏิบัติเป็นมัชฌิมาคือสายกลาง ปฏิบัติถูกต้องตามพุทธพจน์ที่พระพุทธองค์ได้ตรัสไว้ชอบแล้ว…

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๓”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๒…

…การปฏิบัติธรรมคือการทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์และหน้าที่นั้นต้องเป็นโดยชอบ ประกอบด้วยกุศลเป็นมงคลต่อชีวิต ไม่เป็นพิษต่อผู้อื่นไม่ฝ่าฝืนศีลธรรมประเพณีที่ดีงามดำเนินตามคำสั่งสอนของพระศาสดาองค์พระสัมมาพุทธเจ้า โดยเป็นไปตามลำดับและขั้นตอน

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๒”