รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๑…

…งานที่ใช้กำลัง ถ้าเราไม่ระวังสำรวมสติจิตจะหยาบ ในการทำงานที่ต้องใช้แรงงานนั้น มันย่อมมีผลต่อร่างกายและจิตใจ และต้องใช้ความอดทนที่สูงมาก ถ้าขาดสติตามรู้ตามเห็นไม่ทันกิเลสนั้นจะแสดงออกมาความเอาแต่ใจตัวเอง ความเห็นแก่ตัวความน้อยใจ ความเสียใจ ความมักง่ายความขี้เกียจ ความโกรธ จะปรากฏขึ้น

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๑”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๐…

…ชีวิตแต่ละวันที่ผ่านไปเหมือนไม่ได้ปฏิบัติธรรม เพราะใช้ชีวิตและทำงานตามปกติ ไม่ได้นั่งสมาธิ ไม่ได้เดินจงกรม เจริญสติและสัมปชัญญะกับการเคลื่อนไหวของร่างกาย ดูความรู้สึกนึกคิดที่เกิดขึ้นในจิตทุกขณะแยกแยะความเป็นกุศลและอกุศลพยายามเตือนตนไม่ให้เผลอจิตไปในสิ่งที่เป็นอกุศล

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๐”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๙…

…ตาดู หูไว ใจนิ่ง มองงานแตกแยกงานออก บอกงานได้ ใช้คนเป็นเห็นใจผู้ร่วมงาน…

…การที่เป็นคนที่คิดและลงมือทำงานอย่างรวดเร็วนั้น บางครั้งอาจจะมีคนที่ไม่เข้าใจและไม่เคยร่วมงานกันมาก่อนคิดว่าเป็นคนใจร้อน ทำงานแบบลวกๆแต่แท้ที่จริงแล้ว ทุกอย่างที่ได้ทำไปนั้นผ่านการคิดการวิเคราะห์ใคร่ครวญและวางแผนงานมาอย่างดีแล้ว สิ่งนั้นเกิดจากประสบการณ์ที่ได้สั่งสมมาอย่างยาวนานในการคิดวิเคราะห์วางแผนและได้เคยกระทำมาแล้ว ทุกอย่างถูกบันทึกไว้ในความทรงจำ

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๙”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๘…

…ระลึกถึงคำของครูบาอาจารย์ที่ท่านได้กล่าวไว้ว่า “จิตที่ส่งออก เป็นสมุทัยผลอันเกิดจากจิตที่ส่งออกนอกเป็นทุกข์จิตเห็นจิตเป็นมรรค ผลอันเกิดจากจิตเห็นจิต เป็นนิโรธ” การเจริญวิปัสสนาคือการเจริญสติปัฏฐานสี่ คือการบำเพ็ญภาวนากุศล การฝึกตนให้มีสติอยู่กับรูปและนาม คือความเป็นผู้ไม่ประมาท ไม่อยู่ปราศจากสติ ผู้นั้นจึงได้ชื่อว่า ปฏิบัติตรงปฏิบัติชอบ ปฏิบัติเป็นมัชฌิมาคือสายกลางปฏิบัติถูกต้องตามพุทธพจน์ที่พระพุทธองค์ได้ตรัสไว้ชอบแล้ว…

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๘”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๗…

…“นิ่งสงบ สยบความเคลื่อนไหว” วิธีการอย่างนี้ต้องใช้ให้เหมาะสมกับจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และตัวบุคคล มันจึงจะได้ผล ทุกอย่างนั้นต้องมีการวิเคราะห์และพิจารณาว่าควรจะทำอย่างไร ซึ่งเราต้องปรับปรุง เปลี่ยนแปลงและแก้ไข ให้เหมาะสมกับสถานการณ์อยู่เสมอ

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๗”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๖…

…เมื่อเชื่อและเลื่อมใสเพราะปาฏิหาริย์การแสดงฤทธิ การพิจารณาก็จะน้อยลงนำไปสู่ความหลงในอารมณ์และงมงาย “อภิญญากับอริยะ” นั้นคนละเรื่องกันต้องแยกแยะ ทุกอย่างอยู่บนหลักของเหตุและผล มีที่มาและที่ไป ต้องสงเคราะห์เข้าได้กับหลักธรรมทั้งหลายทั้งปวงไม่มีความขัดแย้งกันโดยเหตุและผลสิ่งนั้นจึงจะเป็นสัจธรรม คือธรรมะที่เกิดโดยธรรมชาติที่แท้จริง…

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๖”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๕…

…ขี้เกียจก็ทำ ขยันก็ต้องทำ หลวงพ่อชาวัดหนองป่าพง ท่านได้กล่าวสอนไว้เมื่อวานที่ผ่านมา จิตเกิดปลิโพธ (ความกังวล) เกี่ยวกับภาระหน้าที่และการเดินทาง ทำให้เกิดความรู้สึกเมื่อยล้า ขี้เกียจทำความเพียรขึ้นมาจิตเผลอไปปรุงแต่งเรื่องหน้าที่การงานและการเดินทางในอนาคต นั่งก็ปรุงยืนก็ปรุงเดินก็ปรุง นอนแล้วก็ยังคิดปรุงแต่ง จิตฟุ้งซ่านอยู่กับการปรุงแต่งจนมีสติระลึกได้ว่าเราใกล้จะบ้าแล้วที่หลงไปปรุงแต่งเรื่องราวในอนาคต

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๕”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๔…

…ชีวิตตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจอยู่นั้นย่อมก้าวเดินไปข้างหน้าตลอดเวลาอยู่ที่ว่าเรานั้นจะเลือกเส้นทางเดินว่าจะให้ชีวิตเรานั้นเดินไปในทิศทางใดมันอยู่ที่การตัดสินใจของตัวเราเองตามความคิดความเห็นและสิ่งที่เป็นอยู่เส้นทางชีวิตจึงมีหลายสายให้เราเลือกเดิน ซึ่งมันขึ้นอยู่กับจิตสำนึกและคุณธรรมของเรา ว่าจะเลือกเอาเส้นทางไหนที่จะก้าวเดินไป

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๔”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๓…

…การปฏิบัติธรรมที่ให้เริ่มต้นจากการให้ทานนั้น ก็เพื่อให้เป็นพื้นฐานในการปรับจิต ให้รู้จักคิดเสียสละลดละซึ่งความเห็นแก่ตัว เพื่อให้มีจิตใจโอบอ้อมอารี เอื้อเฟือเผื่อแผ่มีพรหมวิหาร ๔ เป็นพื้นฐานในการดำเนินชีวิต จิตนั้นจะอ่อนโยนลงไม่หยาบแข็งกระด้าง เป็นการสร้างคุณธรรมให้แก่จิต แต่ก็ไม่ให้ไปยึดติดในทานนั้นจนเกินไป จนกลายเป็นทิฏฐิมานะและอัตตา โดยคิดว่าเราดี เราเด่นกว่าผู้อื่น

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๓”

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๒…

…ชีวิตเดินทางมาถึงจุดหนึ่งที่จะต้องเลือกเส้นทางที่จะก้าวเดินต่อไปไม่มีใครจะมาช่วยตัดสินใจแทนเราได้ว่าจะเลือกเส้นทางสายไหนที่จะก้าวเดินมันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเราเองที่จะกำหนดทิศทางในอนาคตของตัวเรา….

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๒”