รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๖…

…อาจจะเป็นอุปนิสัยที่สั่งสมมาจากอดีต จึงมีวิถีชีวิตที่ไม่ค่อยจะเหมือนชาวบ้านเขา เป็นคนที่ไร้นิยาม คือหาคำจัดความไม่ได้ รักอิสระ รักความถูกต้องและความยุติธรรม คือที่มาของคำว่า “เรียบง่าย แต่ไม่มักง่ายไร้รูปแบบ แต่ไม่เคยไร้ซึ่งสาระ”

…เส้นทางที่เลือกเดินนั้นเรียบง่ายไร้รูปแบบ ไม่ได้สร้างภาพเพื่อหวังศรัทธา ทุกอย่างที่ได้แสดงออกมาให้ปรากฏ นั้นคือตัวตนที่แท้จริงระลึกถึงบทกวีธรรมของหลวงพ่อพุทธทาสที่ท่านได้กล่าวไว้ว่า…

“ใครชอบใครชังชั่งเขา ใจเราร่มเย็นเป็นพอ” รู้ในสิ่งที่คิดและรู้ในกิจที่ทำซึ่งบางครั้งนั้นอาจจะไม่เป็นที่ถูกใจของเหล่าผู้โลกสวยและพวกดัดจริตชน…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑ มิถุนายน ๒๕๖๔…

…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล ปฐมบท…

…การรักษาศีลนั้นคือการเจริญสติเพราะผู้ที่รักษาศีลนั้นต้องมีสติอยู่กับกายและจิต ในการที่จะคิด จะพูดและจะทำ เรียกว่าต้องสำรวมอินทรีย์อยู่ทุกขณะจิต เพื่อไม่ให้ล่วงละเมิดข้อห้ามของศีลที่รักษา ศีลจึงคือที่มาของสติพละ และสิ่งที่ ได้มาควบคู่กับสติในการรักษาศีล ก็คือองค์แห่งคุณธรรม หิริและโอตตัปปะสิ่งนั้นก็คือความละอายและเกรงกลัวต่อบาป เพราะการที่เราไม่กล้าที่จะล่วงละเมิดข้อห้ามของศีลนั้น เพราะเรามีความละอายและเกรงกลัวต่อบาปเป็นตัวกระตุ้นเตือนเพื่อให้เกิดจิตสำนึก ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี…

อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล ปฐมบท”

…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา ปฐมบท…

…สภาวธรรมทั้งหลายล้วนมีที่มาที่ไปตามเหตุและปัจจัยที่ทำให้เกิดขึ้นและเมื่อจิตได้พิจารณาจนเห็นที่มาและที่ไป เหตุปัจจัยที่ทำให้เกิดสิ่งเหล่านั้นแล้ว มันก็สิ้นความสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหลาย การปรุงแต่งทั้งหลาย มันก็จะจางคลายลดน้อยลงไปจนกระทั้งไม่มีเพราะเมื่อสิ้นความสงสัยแล้วใจจะไม่เข้าไปยึดติด ความคิดปรุงแต่งทั้งหลายมันก็เลยจบลง

อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา ปฐมบท”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๕๖…

“บัณฑิตควรตั้งตนไว้ในคุณธรรมก่อนแล้วจึงค่อยสอนผู้อื่นภายหลังตนจึงจะไม่มัวหมอง”

“อตฺตานเมว ปฐมํ ปฏิรูเป นิเวสเย อถญฺญมนุสาเสยฺย น กิลิสฺเสยฺย ปณฺฑิโต”

…สรรพสิ่งทั้งหลายล้วนเป็นไปตามกฎของพระไตรลักษณ์คือ ความเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป ไม่มีอะไรที่ที่จะหนีกฎนี้ไปได้ สิ่งที่สำคัญก็คือเราต้องทำใจรับกับสภาวะที่จะเกิดขึ้นนั้น ว่าเราจะรับได้ขนาดไหน ในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวของเราเอง

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๕๖”

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๕…

…“ไปทะเลาะทุ่มเถียงกับเสือดีกว่าไปทะเลาะกับคนโง่ เพราะคนโง่ไม่มีเหตุผลหรือมีแต่เหตุผลของคนโง่”…

…คำของหลวงพ่อพุทธทาส…

๐ โลกธรรม นำมา ซึ่งสะสม
ค่านิยม สังคม แห่งยุคใหม่
เพื่อโอ้อวด แข่งขัน กันเรื่อยไป
หวังกำไร กอบโกย ไม่ระวัง

๐ ทั้งลาภยศ สรรเสริญ เพลินในสุข
ทำให้ทุกข์ ตามมา ในภายหลัง
เมื่อเสื่อมยศ เสื่อมลาภ ให้ล้มพัง
มีคนชัง ไม่สรรเสริญ ไม่เยินยอ

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๕”

…ในส่วนลึกของจิตสำนึกนั้นทุกคนย่อมจะมีจิตสำนึกแห่งความใฝ่ดีซ่อนอยู่เสมอ เพียงแต่บางครั้งยังไม่ได้แสดงออกมาเพราะเงื่อนไขของเรื่องจังหวะเวลา โอกาส สถานที่และตัวบุคคลนั้นยังไม่เอื้ออำนวย ไม่เปิดโอกาสให้แสดงออกมาได้ในสิ่งนั้น…

…ทุกคนต่างมีเหตุปัจจัยและพื้นฐานความคิดที่แตกต่างกัน ทำให้ความคิดเห็นของแต่ละคนนั้นแตกต่างกันออกไป การที่จะไปตัดสินว่าความคิดเห็นของใครนั้นถูกหรือผิดเราไม่ควรเอาพื้นฐานความคิดเห็นของตัวเรานั้นมาเป็นข้อสรุป ว่าสิ่งที่เขาคิดเห็นนั้นถูกหรือผิดเพราะทุกคนต่างก็มีจิตสำนึกที่แตกต่างกันโดยพื้นฐานจากเหตุและปัจจัยของแต่ละคนนั้นมีที่มาและที่ไปที่แตกต่างกัน…

อ่านเพิ่มเติม “ในส่วนลึกของจิตสำนึก”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๕๕…

…ความสำเร็จ ของชีวิต จิตนั้นรู้
มันขึ้นอยู่ ที่พอใจ ในเป้าหมาย
เมื่อจิตพอ ใจก็สุข ทุกข์ก็คลาย
ความสบาย อยู่ที่จิต คิดว่า..พอ…

…มีผู้คนที่ไม่เข้าใจมาถามไถ่อยู่เสมอว่า ทำไมยังเกี่ยวข้องอยู่กับพิธีกรรมทางไสยศาสตร์ วัตถุมงคล เครื่องรางของขลังทำไมไม่เอาธรรมะของพระพุทธเจ้าล้วนๆมาเผยแผ่สั่งสอน…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๕๕”

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๔…

…ถามตัวเองอยู่เสมอว่า วันเวลาที่ผ่านไป เราได้อะไรจากวันเวลาและคุ้มค่ากับวันเวลาที่ผ่านไปหรือไม่ เพื่อไม่ให้เราหลงไปกับวัยและเวลาของชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อจะได้รีบเร่งสร้างคุณค่าให้แก่ชีวิต แม้เพียงน้อยนิดก็ยังดีกว่าที่จะไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ได้มุ่งหวังว่าต้องเป็นชาตินี้หรือชาติหน้า เพียงแต่ตั้งใจไว้ว่าทำต่อไปเรื่อยๆ ถึงเมื่อไหร่ก็ไปเมื่อนั้น จะไม่สร้างความกดดันให้กับตัวเอง…

…ชีวิตช่างน้อยนิด
ถ้าเราคิดและศึกษา
ไม่นานต้องจากลา
คืนร่างกายกลับสู่ดิน

…เกิดแก่และเจ็บตาย
วนเวียนว่ายนิจศีล
ลืมตามายลยิน
แล้วลาลับตามเวลา

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๔”

…“ทรัพย์สมบัติส่งได้แค่โรงพยาบาล ลูกหลานส่งได้แค่เชิงตะกอน บาปบุญเป็นทุนรอนส่งให้ถึงภพหน้า”…

…โลกและธรรมต้องก้าวไปพร้อมกันด้วยความเหมาะสม ความลงตัว พอเหมาะพอดีและพอควร ไม่เคร่งจนเกินไปในทางธรรม จนกลายเป็นการทอดทิ้งธุระในทางโลก ไม่ทำหน้าที่ของตนเองให้สมบูรณ์และไม่หย่อนเกินไปในทางธรรม จนกลายเป็นการละเลย ไร้ซึ่งคุณธรรม

อ่านเพิ่มเติม “โลกและธรรม”

…เตือนตนเองอยู่เสมอว่า “จงอย่าใช้ความนึกคิดปรุงแต่งของเราไปผูกติดหรือผูกมัดผู้อื่น ให้ผู้อื่นต้องเป็นไปตามความต้องการของเรา ตามความอยากของเราเพราะว่าเราไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตใคร เรามีแต่หน้าที่ ที่ต้องทำเท่านั้น”

…เพราะว่าบางครั้งนั้นด้วยความปรารถนาดี ที่ต้องการให้บรรดาลูกศิษย์ได้รู้ธรรมและมีระเบียบวินัย มีความเจริญก้าวหน้าในธรรมจึงได้เน้นย้ำกระตุ้นเตือนเขาเหล่านั้นจนมากเกินไป ซึ่งบางครั้งเขาเหล่านั้นยังอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อมที่จะปฏิบัติตามที่เราสั่งสอน จึงต้องเตือนตนเองอยู่เสมอไม่ให้เผลอสติในการสั่งสอนลูกศิษย์ทั้งหลาย…

อ่านเพิ่มเติม “เตือนตนเองอยู่เสมอ”