…รำพึงธรรมในยามดึก…
“ทุกข์ไม่มา ปัญญาไม่มี บารมีไม่เกิด” เป็นคำสอนที่กล่าวกันมานานแล้วและเป็นความจริงมาตลอด เพราะว่ามนุษย์นั้นในยามที่มีความสุขมักจะหลงเพลิดเพลินลืมคิดถึงธรรม ดั่งที่เคยเขียนโศลกธรรมบทหนึ่งไว้ว่า…
“ตราบใดที่ยังมีหนทางไปใจย่อมไม่นึกถึงพระธรรมแต่เมื่อคุณชอกช้ำพระธรรมคือที่พึ่งสำหรับคุณ”
และโศลกธรรมอีกบทหนึ่งที่เขียนไว้ว่า…
“เมื่อยังไม่ถึงกาลเวลาที่เหมาะสมจิตย่อมเข้าไม่ถึงธรรมจึงยากที่จะอธิบายให้เข้าใจได้อดทนรอให้เขามีความพร้อมจึงกล่าวธรรม”…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๔…