รำพึงคำกวีคืนวันที่ ๑๔ กุมภาพันธ์

…รำพึงคำกวีคืนวันที่ ๑๔ กุมภาพันธ์…

๐ เหนื่อยนัก อยากพักผ่อน
เอนกายนอน แนบพื้นดิน
ซึมซับ ซึ่งไอกลิ่น
ของผืนดิน ที่เกิดมา

๐ เดียวดาย ใต้ฟ้ากว้าง
บนเส้นทาง แสวงหา
ก้าวผ่าน กาลเวลา
ผ่านร้อยป่า และภูดอย

๐ ฝึกตน และฝึกจิต
เพื่อหมู่มิตร ที่รอคอย
ฝันไว้ ใช่เลื่อนลอย
จิตไม่ถอย ซึ่งศรัทธา

๐ เรียนรู้ ปริยัติ
ปฏิบัติ ภาวนา
สติ และปัญญา
เพื่อค้นหา สัจธรรม

๐ น้อมใจ มาดูจิต
ดูความคิด และกฎกรรม
สิ่งที่ ควรกระทำ
เป็นประจำ สืบกันมา

๐ รู้ธรรม และเห็นธรรม
ถ้าไม่ทำ ก็ไร้ค่า
ความรู้ ในตำรา
ต้องนำมา ใช้ได้จริง

๐ นำธรรม มาประยุกต์
ใช้กับทุก สรรพสิ่ง
ในโลก แห่งความจริง
ไม่หยุดนิ่ง มีเปลี่ยนแปลง

๐ ทุกสิ่ง ล้วนเคลื่อนไหว
เหมือนใบไม้ ที่กวัดแกว่ง
โดนลม ที่พัดแรง
กิ่งไม้แห้ง ย่อมร่วงลง

๐ ชีวิต ก็เหมือนกัน
เมื่อถึงวัน ไม่มั่นคง
ชีวิต ย่อมดับลง
ควรฝึกปลง ก่อนจะตาย

๐ ชีวิต ที่เหลืออยู่
ควรจะรู้ ซึ่งความหมาย
เตรียมตน ก่อนจะตาย
ยังไม่สาย ที่จะทำ…

…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…

จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๑๐๐

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๑๐๐…

…เมื่อมีการกระทำ ย่อมมีผลของการกระทำ ซึ่งผลของการกระทำนั้นจะเป็นอย่างไรขึ้นอยู่กับจังหวะเวลา โอกาส สถานที่ บุคลลและเจตนาแห่งการกระทำนั้น เป็นเหตุเป็นปัจจัยให้เกิดผล ซึ่งแต่ละคนย่อมมีเหตุและปัจจัยที่แตกต่างกัน ทำให้ความรู้ ความเห็นและความเข้าใจนั้นแตกต่างกันไปตามเหตุและปัจจัย ไม่มีใครคิดเห็นถูกไปเสียทั้งหมดและไม่มีใครผิดไปทั้งหมด เพราะความคิดเห็นของแต่ละคนนั้นเป็นปัจเจก

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๑๐๐”

จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๙

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๙…

…การปฏิบัติธรรมนั้น มิได้ทำให้เราหมดกิเลส แต่ทำให้เราได้เห็นกิเลสที่ซ่อนอยู่ในใจของเรา ที่เรายังไม่เคยเห็นหรือไม่เคยสนใจในสิ่งนั้นทำให้เรารู้เท่าทันกิเลสที่เกิดขึ้นและมีอยู่แล้ว ในจิตใจของเรา…

…ขุนเขาทะเลหมอก จุดสูงสุดบนยอดดอย ก้าวเดินย่ำไปตามใจปรารถนา ผ่านวันเวลามามากมาย พบพานทั้งสิ่งที่ดีและเลวร้าย หลากหลายเรื่องราวมากมาย สิ่งที่ทิ้งไว้คือความทรงจำ

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๙”

จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๘

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๘…

…สาระธรรมคำสอนของพ่อแม่ครูบาอาจารย์…

…ท่านทั้งหลายจงอย่าทำตัวเป็นตัวบุ้งตัวหนอน คอยกัดแทะกระดาษแห่งคัมภีร์ใบลานเปล่าๆ โดยไม่สนใจพิจารณาสัจธรรมอันประเสริฐที่มีอยู่กับตัว แต่มัวไปยึดธรรมที่ศึกษามาถ่ายเดียว ซึ่งเป็นสมบัติของพระพุทธเจ้า มาเป็นสมบัติของตน ด้วยความเข้าใจผิดว่าตนเรียนรู้และฉลาดพอตัวแล้ว ทั้งที่กิเลสยังกองเต็มหัวใจยิ่งกว่าภูเขาไฟ มิได้ลดน้อยลงบ้างเลย จงพากันมีสติคอยระวังตัว อย่าให้เป็นคนประเภทใบลานเปล่า ๆ เรียนเปล่าและตายทิ้งเปล่าไม่มีธรรมอันเป็นสมบัติของตัวอย่างแท้จริงติดตัวบ้างเลย…
…หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…

จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๗

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๗…

…ถ้าอยากให้สิ่งที่ดี ๆ เกิดขึ้นกับตัวเรา เราก็ต้องมาทำเครื่องรับของเราให้มันดี คือมาปรับจิตปรับใจของเราให้มันดีคือทำจิตทำใจให้เป็นบุญกุศลเสียก่อน เมื่อกายและใจของเรานั้นอยู่กับบุญกุศลแล้ว สิ่งที่ดีย่อมบังเกิดขึ้นแก่เราเพราะใจเรานั้นเป็นสื่อที่จะดึงดูดสิ่งที่ดีให้มาสู่กายและจิตของเราในทางตรงข้ามกัน ถ้าจิตใจของเราไม่ดีเป็นอกุศลจิต มันก็จะดูดเอาสิ่งที่ไม่ดีสิ่งที่เป็นอกุศลนั้น เข้ามาสู่ตัวเราเพราะคลื่นที่เราส่งออกไปนั้นมันไม่ดีและเครื่องรับของเรามันไม่ดีมันจึงรับเอาคลื่นที่ไม่ดี ทุกอย่างจึงเริ่มที่จิตของเรา คิดดี พูดดี ทำดีแล้วสิ่งที่ดีก็จะเกิดขึ้นแก่เรา…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…

จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๖

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๖…

…”เมื่อบุคคลไม่ประมาทแล้ว กุศลธรรม
ที่ยังไม่เกิด ย่อมเกิดขึ้นและอกุศลธรรม
ที่เกิดขึ้นแล้วย่อมเสื่อมไป “

…” อปฺปมตฺตสฺส อนุปฺปนฺนา เจว
กุสลา ธมฺมา อุปฺปชฺชนฺติ อุปฺปนฺนา
จ อกุสลา ธมฺมา ปริหายนฺติ” …
… พุทธสุภาษิต เอกนิบาต ๒๐/๑๑…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๖”

จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๕

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๕…

…พิจารณาธรรมในยามค่ำคืน…

…สิ่งทั้งหลายรอบกายของเรานั้นล้วนสงเคราะห์เข้ากับธรรม หากเรานั้นได้นำมาคิดและพิจารณาถึงที่มาและที่ไป ในสิ่งเหล่านั้นสงเคราะห์เข้าหาหลักธรรมโดยการพิจารณาให้เห็นถึงคุณถึงโทษ เห็นสิ่งที่เป็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของธรรมชาติทั้งหลายนั้น รู้เห็นถึงสภาวะการเกิดดับของอารมณ์ความรู้สึกทั้งหลายของจิต โดยการมีสติและสัมปชัญญะควบคุมคุ้มครองจิต

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๕”

จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๔

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๔…

…การปฏิบัติธรรมที่ให้เริ่มต้นจากการให้ทานนั้น ก็เพื่อให้เป็นพื้นฐานในการปรับจิต ให้รู้จักคิดเสียสละลดละซึ่งความเห็นแก่ตัว เพื่อให้มีจิตใจโอบอ้อมอารี เอื้อเฟือเผื่อแผ่มีพรหมวิหาร ๔ เป็นพื้นฐานในการดำเนินชีวิต จิตนั้นจะอ่อนโยนลงไม่แข็งกระด้าง ซึ่งเป็นการสร้างคุณธรรมให้แก่จิต แต่ก็ไม่ให้ไปยึดติดในทานนั้นมากจนเกินไปจนกลายเป็นทิฐิมานะและอัตตาโดยคิดว่าเราดี เราเด่นกว่าผู้อื่น … “แม้นน้อยนิดด้วยปัจจัย แต่ยิ่งใหญ่ด้วยอานิสงส์ ถ้าจิตจำนงนั้นบริสุทธิ์”

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…

จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๓

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๓…

…การระลึกนึกถึงความตายนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว แต่เป็นการเตรียมตัวเตรียมใจไว้ก่อนตายเพื่อความจางคลายในการยึดถือทั้งหลายในสิ่งที่เป็นรูปธรรมวัตถุจะได้เบาบางลง อัตตาและทิฏฐิทั้งหลายนั้นก็จะเบาบางลง ความโลภความหลงทั้งหลายก็จะค่อย ๆ หายไปเพราะชีวิตนี้ไม่มีวัตถุอะไร ที่จะนำติดตัวไปได้เมื่อตายจาก มีเพียงกรรมสิ่งที่ได้ทำไปนั้น ที่จะติดตามตัวเราไปในปรโลก ทั้งสิ่งที่เป็นบุญและเป็นบาปจึงต้องคิดและพิจารณาว่า ทำอย่างไรให้ตายไปอย่างมีความสุข ไม่ต้องทุกข์ในขณะใกล้จะสิ้นลม การระลึกนึกถึงความตายอยู่เสมอนั้น จะทำให้จิตนั้นไม่หวั่นไหวต่อความตายที่จะมาถึงในอนาคต ซึ่งทุกคนต้องประสพไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…

จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๒

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๒…

…บอกกล่าวแก่ลูกศิษย์ที่เป็นเจ้าอาวาสเป็นเจ้าสำนักหรือเป็นครูบาอาจารย์อยู่เสมอ ต่อการสงเคราะห์อนุเคราะห์บรรดาลูกศิษย์ที่มาศรัทธาว่า…

…จงส่งเสริมแนะนำเขาให้มีความก้าวหน้าเจริญในธรรม อย่าได้ไปหวงแหนยึดติดในลูกศิษย์ อย่าคิดกลัวว่าเขาจะจากเราไปไปศรัทธาที่ใหม่ ครูบาอาจารย์ท่านใหม่ซึ่งพระเรานั้นต้องทำใจให้เปิดกว้างอย่าหวงลูกศิษย์ จงส่งเสริมแนะนำเขาให้เขาได้มีตัวเลือกตามกำลังศรัทธาและจริตของเขา เพื่อให้เขานั้นได้พบกับความเจริญก้าวหน้าในธรรม

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๒”