…ย้ำเตือนตนบนเส้นทางธรรม…
…ทุกครั้งที่เสร็จสิ้นภารกิจการสร้างที่พักสงฆ์ สำนักสงฆ์ สร้างวัดหรือบูรณะวัดร้าง ก็จะหยุดพักเก็บตัวปฏิบัติประมาณหนึ่งปี เพื่อใคร่ครวญทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ได้ผ่านมา เพื่อให้เห็นถึงความก้าวหน้าหรือความเสื่อมถอยของภูมิธรรมภูมิปัญญา เพื่อที่จะได้กำหนดบทบาทและแนวทางที่จะก้าวเดินต่อไปในภายภาคหน้า นั้นคือสิ่งที่ได้เคยทำมาและจะทำต่อไป…
๐ จากถิ่นฐาน นานมา สู่ป่ากว้าง
ไปตามทาง ที่ใจ นั้นใฝ่หา
ออกเผชิญ ต่อโลก แห่งมายา
แสวงหา แนวทาง เพื่อสร้างธรรม
๐ ผ่านร้อยภู ร้อยป่า ร้อยนาคร
ผ่านขั้นตอน ทดสอบ เพื่อตอกย้ำ
ผ่านเรื่องราว มากมาย ที่ได้ทำ
ผ่านชอกช้ำ และสำเร็จ เสร็จในงาน
๐ ทำให้ดู อยู่ให้เห็น เป็นตัวอย่าง
ในการสร้าง การสอน เพื่อสืบสาน
ได้เรียนรู้ มากมาย จากอาจารย์
สิ่งที่ท่าน สอนสั่ง ยังฝังใจ
๐ “เมือเสียหนึ่ง อย่าให้ถึง ต้องเสียสอง
เมื่อเสียของ เสียแล้ว จงหาใหม่
เสียอะไร เสียได้ อย่าเสียใจ
เมือเสียแล้ว เสียไป ใจอย่าเสีย “
๐ คือคำสอน คำสั่ง ที่ฝังจิต
นำมาคิด ยามจิต นั้นละเหี่ย
ปลุกกายใจ ยามที่ เราอ่อนเพลีย
ไม่ให้เสีย กำลังใจ ในการงาน
๐ มารไม่มี บารมี นั้นไม่เกิด
คือการเปิด โลกทัศน์ ที่อาจหาญ
ชีวิตนี้ อุทิศ แก่การงาน
เพื่อสืบสาน สายธรรม นั้นสืบไป
๐ ในวันนี้ อยากกลับ คืนสู่ถิ่น
สู่แดนดิน ถิ่นที่ เคยอาศัย
กลับไปเพื่อ ปลุกศรัทธา ทั้งกายใจ
เพื่อสู่ฝัน วันใหม่ ที่รอคอย…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๔…