…บนเส้นทางสายนี้ของชีวิต…
…สำหรับความเป็นสมณะนั้นทุกวันสำคัญเหมือนกันหมด คือการทำหน้าที่ให้สมบูรณ์เสมอกันไม่มีวันหยุด ไม่มีเทศกาลอะไรเป็นพิเศษ วันทุกวันจึงเหมือนกันหมด แต่สำหรับญาติโยมแล้วมันมีผลต่อความรู้สึกทางจิตใจเป็นขวัญและกำลังใจสำหรับเขาเหล่านั้น
…การอยู่ร่วมกันในสังคม จึงต้องปรับเข้าหากัน ทั้งทางโลกและทางธรรมอยู่ร่วมกันได้โดยไม่มีการแปลกแยกด้วยหลัก “แสวงหาจุดร่วม สงวนจุดต่าง” แล้วสังคมหมู่คณะนั้นจะอยู่ร่วมกันด้วยดี
…การสอนธรรมะและให้ธรรมะแก่เขานั้นต้องค่อยเป็นค่อยไป ให้เขาซึมซับไปทีละเล็กที่ละน้อยโดยที่เขาไม่รู้ตัว โดยการ “ทำให้ดู อยู่ให้เห็น สอนให้เป็น แล้วจึงปล่อย” อย่าไปยัดเหยียดบังคับให้เขาปฏิบัติตามหรือให้เขาเชื่อ ให้เขาศรัทธาให้เขาปฏิบัติตาม โดยความสมัครใจผลที่ได้จะมั่นคงและยืนยาว…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๔…