…รำพึงบนเส้นทางแห่งสายธรรม…
…เคยเบื่อความวุ่นวายของสังคม หลีกเร้นไปอยู่ตามถ้ำในป่าเขาและบนดอย แต่ไม่ว่าเราจะไปอยู่ที่ไหนก็ตามย่อมต้องอยู่ร่วมและอาศัยศรัทธาของผู้คนในถิ่นนั้น ในการหาเลี้ยงชีพและเมื่อมีการพบปะกัน ความวุ่นวายย่อมตามมา ปัญหามันมีอยู่ในทุกที่ที่มีคน
…เมื่อได้รู้และเห็นว่ามันเป็นอย่างนั้น จึงต้องกลับมาทบทวนแนวทางใหม่ว่าจะดำเนินชีวิตอย่างไรในสังคมอันแสนจะวุ่นวาย จึงได้เอาปัจจุบันธรรมนั้นมาคิดพิจารณาเป็นอารมณ์กรรมฐานเพื่ออยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงกับทุกสิ่งที่ต้องเผชิญ…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๔…