…ปรารภธรรมยามค่ำคืน…
…ในการการปฏิบัติธรรมนั้นจงอย่าได้ใจร้อนหวังผลสำเร็จในระยะเวลาอันสั้นและเร็วเกินไป ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป เพื่อสร้างความเคยชินให้กับกายและจิต ให้มีพละกำลังและสั่งสมจนเป็นอินทรีย์ ทุกคนนั้นต่างมีบุญและบาปเก่าที่ไม่เท่ากัน
…ความเจริญก้าวหน้าในธรรมนั้น จึงแตกต่างกัน จะเอามาเปรียบเทียบกันมิได้ อย่าน้อยใจและดีใจในบุญและบาปเก่าของเราที่เคยทำมา หน้าที่ของเราคือการปฏิบัติธรรมต่อไปเพื่อให้เกิดความเจริญในธรรม นั้นคือทำวันนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ตามกำลังและสติปัญญาของเรา…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม….
…๙ มีนาคม ๒๕๖๔…