รำพึงธรรมยามใกล้รุ่งอรุณ

…รำพึงธรรมยามใกล้รุ่งอรุณ…

….ในการปฏิบัติธรรมนั้น ครูบาอาจารย์ท่านกล่าวเตือนเสมอว่า “จงอย่าได้เอาตัวเรานั้นไปเปรียบเทียบกับผู้อื่น” ซึ่งถ้าเราเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับคนที่ด้อยกว่า เราอาจจะหลงลำพองใจว่าเรานั้นดีกว่าเขาเก่งกว่าเขา ฉลาดกว่าเขา

…ถ้าเราไปเปรียบเทียบกับคนที่ดีกว่าสูงกว่า มันอาจจะเกิดความน้อยใจ อิจฉาในวาสนาและบารมีเกิดความไม่พอดีขึ้นในจิตและถ้าเราไปเปรียบเทียบกับคนที่เสมอกันก็อาจจะเกิดการแข่งขัน อยากจะดีกว่าเขา อยากจะเก่งกว่าเขา

…กิเลสทั้งหลายเกิดขึ้นในใจของเราโดยที่เราไม่ทันรู้ตัว จงน้อมจิตเข้ามาพิจารณาตัวเราเอง ตรวจสอบตัวเองอยู่ทุกขณะ โดยการฝึกให้มีสติและสัมปชัญญะ อยู่กับกายและจิตของตัวเราเอง รู้กาย รู้จิต รู้ทันความคิด รู้ในขณะกระทำ จึงถือได้ว่าเป็นผู้ปฏิบัติธรรมอย่างแท้จริง

….จึงขอฝากไว้เป็นข้อคิดสำหรับมิตรสหายผู้ใฝ่ในการปฏิบัติธรรม…

..ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๒ มีนาคม ๒๕๖๔…