ระลึกถึงพุทธสุภาษิตธรรมย้ำเตือนตน

…ระลึกถึงพุทธสุภาษิตธรรมย้ำเตือนตน…

…ภิกษุทั้งหลาย! เราประพฤติพรหมจรรย์นี้มิใช่เพื่อหลอกลวงคน เพื่อให้คนบ่นถึงเพื่อผลคือลาภสักการะและชื่อเสียงเพื่อเป็นเจ้าลัทธิ เพื่อให้คนทั้งหลายรู้จักเราก็หามิได้ แต่ที่แท้จริงแล้วเราประพฤติพรหมจรรย์นี้ เพื่อความสังวรระวัง เพื่อละกิเลส เพื่อคลายกิเลสและเพื่อดับกิเลสเท่านั้น …

…นยิทํ ภิกฺขเว พฺรหฺมจริยํ วุสฺสติ
ชนกุหนตฺถํ น ชนลปนตฺถํ
น ลาภสกฺการสิโลกานิสํสตฺถํ
น อิติวาทปฺปโมกฺขานิสํสตฺถํ
น อิติ มํ ชโน ชานาตูติ
อถโข อิทํ ภิกฺขเว พฺรหฺมจริยํ วุสฺสติ
สํวรตฺถํ ปหานตฺถํ วิราคตฺถํ นิโรธตฺถนฺติ …
…พุทธสุภาษิต พรหมจริยสูตร ๒๑/๒๙…

…รำพึงธรรมและคำกวีในยามว่าง…

๐ มองต้นไม้ เรียงราย ตามชายเขา
ให้ร่มเงา ชีวิต ได้อาศัย
คือความงาม ธรรมชาติ แห่งพฤกษ์ไพร
มีดอกใบ สวยงาม ตามเวลา

๐ ธรรมชาติ คือเพื่อน ช่วยเตือนจิต
ให้ขบคิด เข้าใจ ในปัญหา
บริสุทธิ์ ไร้เล่ห์ และมายา
มีคุณค่า ต่อมนุษย์ สุดบรรยาย

๐ ดูต้นไม้ เรียงราย ตามชายเขา
ดูตัวเรา แล้วเข้าใจ ในความหมาย
ที่ต่อสู้ ดิ้นรน กันจนตาย
ด้วยมุ่งหมาย พลาดผิด อนิจจา

๐ เพราะยึดถือ อัตตา พาหลงผิด
ไปตามฤทธิ์ กิเลส และตัณหา
หลงมัวเมา ในโลก แห่งมายา
จึงนำพา สู่นรก ตกต่ำพลัน

๐ มาวันนี้ ฉันเข้าใจ ในชีวิต
ว่าหลงผิด พลาดไป อย่างมหันต์
จึงรีบเร่ง แก้คืน ทุกคืนวัน
พระธรรมนั้น ช่วยชีวิต จิตวิญญาณ

๐ ให้ออกห่าง จากอบาย สิ่งร้ายชั่ว
สำนึกตัว ปลุกใจ ให้อาจหาญ
ปฏิบัติ ภาวนา จนชำนาญ
ก้าวพ้นผ่าน จากอบาย เห็นปลายทาง….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๖ มีนาคม ๒๕๖๔…