…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๕…
…ชีวิตคือการเดินทางเพื่อสร้างงาน การทำงานคือการปฏิบัติธรรม…
…มันเป็นไปตามบทบาทและลีลาของชีวิต ในจังหวะ เวลา โอกาสสถานที่ ไม่มีอะไรที่เป็นนิจจังทุกสิ่งอย่างเป็น อนัตตา…
…ชีวิตนี้ยังมีหนทางไป…
๐ ฟ้าครึ้ม ยามฝนพรำ
เมฆหมอกดำ ปกคลุมฟ้า
ม่านเมฆ หมอกมายา
ปกคลุมฟ้า ให้มืดมน
๐ เปรียบเป็น เช่นชีวิต
เมื่อความคิด เริ่มสับสน
จิตใจ นั้นกังวล
จิตสับสน ไร้หนทาง
๐ มืดไป ทั้งแปดด้าน
ความคิดอ่าน นั้นเลือนราง
สับสน ในหนทาง
มองทุกอย่าง เป็นทางตัน
๐ เพราะใจ นั้นยึดถือ
จิตทั้งดื้อ และทั้งรั้น
ไม่ลด ละเลิกมัน
ในตัวฉัน และตัวกู
๐ อัตตา พาให้ทุกข์
ใจไม่สุข อย่างเป็นอยู่
ตัวกู และของกู
จิตนั้นรู้ แต่ไม่วาง
๐ ยิ่งถือ ก็ยิ่งทุกข์
ไร้ซึ่งสุข ในทุกทาง
ถือไป ไม่ยอมวาง
จิตก็ห่าง ทางสบาย
๐ วางใจ ให้หยุดนิ่ง
จะเห็นจริง ในความหมาย
เห็นจิต และเห็นกาย
รู้ความหมาย สัจธรรม
๐ รู้กาย และรู้จิต
รู้ความคิด ที่เลิศล้ำ
รู้เห็น สัจธรรม
จิตจะนำ สู่ความดี
๐ ความดี ของชีวิต
อยู่ที่จิต คิดถ้วนถี่
คิดดี และทำดี
เพียงเท่านี้ ก็ดีเอง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑ พฤษภาคม ๒๕๖๔…