บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๑๖

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๑๖…

…ความเจริญในธรรมนั้น เหมือนกับต้นไม้ คือต้องค่อยเป็นค่อยไปตามกาลเวลาและลำดับชั้น เหมือนเราปลูกต้นไม้ เราอยากจะให้ต้นไม้มันโตไวๆ ให้ดอกออกผลโดยเร็วแต่มันเป็นไปไม่ได้ ต้นไม้มันต้องเจริญเติบโตไปตามระยะเวลาและอายุของมัน

…การปฏิบัติธรรมก็เช่นกัน มันต้องผ่านกาลเวลา การสั่งสมเพิ่มพูนกำลังไปตามลำดับชั้น การปฏิบัตินั้นจึงจะเป็นไปด้วยดี และมีความเจริญในธรรมที่มั่นคง ถูกต้องตามหลักของพระพุทธศาสนา ตามที่องค์พระศาสดาพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงตรัสสอนไว้…

…มิตรภาพตามรายทางที่ย่างผ่าน…

…รายทางที่ย่างผ่าน
มายาวนานและเรื่อยไป
ด้วยตัวและหัวใจ
นั้นมอบให้การเดินทาง

…ภูผาและป่าไม้
ก้าวผ่านไปเพื่อสรรค์สร้าง
ศรัทธาไม่เคยจาง
โลกไม่ร้างเพราะทางธรรม

…ทางธรรมนำชีวิต
ชำระจิตที่มืดดำ
ออกห่างจากบาปกรรม
มากระทำบำเพ็ญบุญ

…บุญกรรมนำชีวิต
มีหมู่มิตรคอยเกื้อหนุน
เมตตาและการุน
ช่วยค้ำจุนตลอดมา

…ฝากไว้แด่มวลมิตร
ผู้มีจิตแสวงหา
ฝากผ่านกาลเวลา
ฝากดินฟ้าและสายลม

…ปลอบใจมวลหมู่มิตร
ผู้มีจิตที่โศกตรม
ลบล้างความขื่นขม
ให้รื่นรมสมฤดี

…ทุกข์โศกและโรคร้าย
ให้จางคลายไปทุกที่
ขอให้สิ่งที่ดี
นั้นจงมีแด่ทุกคน…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๒ พฤษภาคม ๒๕๖๔…