บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๒๑

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๒๑…

…“กมฺมุนา วตฺตตีโลโก”… สัตว์โลกทั้งหลายย่อมเป็นไปตามกรรม ที่สุดของพรหมวิหาร ๔ ก็คือการวางอุเบกขา เพราะเราเมตตาสงสาร จึงเข้าไปสงเคราะห์ช่วยเหลือ ถ้าเขาดีขึ้นเราก็ยินดีด้วยกับเขา

…แต่ถ้าสงเคราะห์แล้วยังเหมือนเดิมหรือแย่ลงกว่าเดิม ก็ต้องทำใจปล่อยวางเพราะว่าเราทำหน้าที่ของเรานั้นสมบูรณ์แล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันเป็นวิบากกรรมของเขาเองที่จะต้องได้รับ…

…บทสุดท้ายของการเดินทาง…

…เหนื่อยนัก อยากพักผ่อน
เพราะแรมรอน มายาวไกล
ทั่วทุก ท้องถิ่นไทย
ย่ำเดินผ่าน กาลเวลา

…เคยพัก ริมฝั่งโขง
จุดเชื่อมโยง เมืองมุกดา
บุกเบิก พัฒนา
บูรณะ สร้างอาราม

…เพื่อนพ้อง และน้องพี่
ทุกถิ่นที่ เฝ้าติดตาม
ดูแล และไถ่ถาม
เฝ้าตามติด ไม่ร้างลา

…หกปี ที่สรรค์สร้าง
จากรกร้าง เป็นวัดวา
วิหาร ตระการตา
ศาลาโบสถ์ พระเจดีย์

…ร่วมแรง และร่วมใจ
สำเร็จได้ ทุกถิ่นที่
ด้วยความ สามัคคี
สร้างวัดเสร็จ ตามเวลา

…เหนือใต้ กลางอีสาน
ก้าวเดินผ่าน ตลอดมา
ร้อยป่า ร้อยภูผา
ร้อยสายน้ำ ทั่วถิ่นไทย

…วันนี้ อยากจะพัก
เป็นแหล่งหลัก เพื่อพักใจ
รอนแรม มายาวไกล
อยากพักจิต ภาวนา

…ดูกาย และดูจิต
ดูความคิด ดูปัญหา
สำรวม กายวาจา
รักษาจิต รักษาใจ

…ดูกาย และดูจิต
เห็นความคิด แล้วแก้ไข
ให้เห็น ทั้งนอกใน
กายและจิต ของตนเอง

…เหนื่อยนัก อยากพักผ่อน
เขียนกาพย์กลอน กล่อมบรรเลง
ร้อยเรียง เป็นเสียงเพลง
บันทึกธรรม ก่อนนิทรา

…นิทรา ไปกับธรรม
ทุกเช้าค่ำ ภาวนา
ตามธรรม องค์สัมมา
สู่จุดหมาย คือนิพพาน…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๗ พฤษภาคม ๒๕๖๔…