…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๔๒…
…ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ตราบที่ลมหายใจนั้นยังมีอยู่ การเริ่มต้นของเช้าวันใหม่ เราควรจะทำอะไรให้เป็นประโยชน์แก่ชีวิตของเราเองเมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา จงเจริญสติและสัมปชัญญะให้มีความสมบูรณ์มีความระลึกรู้และรู้ตัวทั่วพร้อมในกายและจิตของเรา ตั้งจิตของเราให้เป็นกุสลจิต เพื่อชีวิตในเช้าวันใหม่เป็นการสร้างเหตุและปัจจัยให้แก่ชีวิตของเรา เพื่อที่จะรับเอาสิ่งที่ดีๆเข้ามาสู่ชีวิต ซึ่งมันต้องเริ่มที่จิตของเรา
…จิตของเราเป็นเสมือนเครื่องรับคลื่นสัญญาณ มันมีกำลังที่จะดึงดูดคลื่นสัญญาณทั้งหลายได้ ซึ่งถ้าจิตของเราเป็นกุศลจิต มันก็จะดูดเอาสิ่งที่ดีๆเข้ามา และในทางกลับกันถ้าจิตของเราเป็นอกุศลจิต มันก็จะดึงเอาสิ่งที่เป็นอกุศลเข้ามาสู่จิตเรา…
…ด้วยเหตุนี้เราจึงควรหมั่นฝึกจิตให้คิดแต่ในสิ่งที่ดีๆ เพื่อเป็นการเริ่มต้นที่ดีในเช้าวันใหม่ ที่เรานั้นได้มีโอกาสตื่นลืมตาและยังมีลมหายใจ เพื่อเป็นเหตุและปัจจัยที่เป็นมงคลต่อชีวิตของตัวเราเองและสังคมรอบข้าง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๖ มิถุนายน ๒๕๖๔…