…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๔๕…
…ทุกครั้งที่รู้สึกตัว ตื่นขึ้นมาจะกำหนดจิตระลึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาของช่วงเวลาที่ผ่านไปในวันที่ผ่านมา ทั้งสิ่งที่เกิดขึ้นจากภายนอกและสิ่งที่เกิดขึ้นจากภายในที่สัมผัสได้ด้วยกายและรับรู้ได้ด้วยจิต ในสิ่งที่คิดสิ่งที่เห็นและสิ่งที่ทำ เป็นการทบทวนธรรมฝึกความจำ คือการระลึกรู้อดีตนั้นให้ชัดเจนยิ่งขึ้นซึ่งเป็นวิธีการฝึกจิตอย่างหนึ่ง
…เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดโรคความจำเสื่อม ไม่หลงลืมขาดสติจัดระบบสัญญาคือความจำให้เป็นระเบียบ เป็นระบบ ข้อมูลทั้งหลายได้บันทึกไว้ในสมองเป็นหมวดหมู่ชัดเจน ไม่สับสนปนเปกัน โดยอารมณ์ของจิตที่เป็นสมาธินั้น มันจะจัดระบบความจำของตัวมันเอง ซึ่งเมื่อระลึกได้ในจิตแล้ว ก็นำเขียนเป็นบันทึกไว้เป็นตัวอักษรอีกครั้งเพื่อเก็บไว้เป็นข้อมูลในครั้งต่อๆไป…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๙ มิถุนายน ๒๕๖๔…