…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๕๖…
… คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านมานั้นจัดสรรให้มีค่ามากที่สุด เท่าที่จะทำได้ไม่ปล่อยให้ผ่านเลยไปโดยไร้ซึ่งประโยชน์ ทั้งในเรื่องทางโลกและในเรื่องทางธรรม ตอกย้ำจิตสำนึกในบทบาทภาระและหน้าที่ เพราะวันเวลาของชีวิตที่ได้ผ่านมานั้น มันคือกำไรของชีวิตแห่งการที่ยังมีลมหายใจอยู่
…ชีวิตก้าวข้ามความตายมาหลายครั้งในสมัยที่ยังไม่รู้จักคุณค่าของชีวิตเดินอยู่บนเส้นทางที่พลาดผิดห่างไกลธรรม เพลิดเพลินในการประกอบกรรมอันเป็นอกุศลโดยไม่มีความรู้สึกรักตัวและกลัวตายในสิ่งที่ทำ ชีวิตที่รอดมาได้จนถึงวันนี้มันจึงคือกำไรของชีวิต เมื่อมีความรู้สึกสำนึกผิด ชีวิตที่เหลือก็ไม่มีอะไรที่น่ากลัวอีกต่อไป…
…อดีตที่ผ่านมา ฉันคือคนล่าฝันล่องลอยไปในโลกแห่งจินตนาการคิดเข้าข้างตัวเองเสมอมาอาศัยมายาเป็นเครื่องประโลมใจปล่อยให้วันเวลาผ่านพ้นไปกับความฝันสุขสมหวังบ้างเป็นครั้งคราวเจ็บปวดรวดร้างผิดหวังบ้างบางเวลาวิ่งไล่ไขว่คว้าตามล่าฝันจนเผลอไปยึดมั่นว่ามันคือความเป็นจริง
…ในโลกแห่งมายา ต่างดิ้นรนแสวงหาตามล่าฝัน ไม่รู้จักจบสิ้นมานานวัน ปรุงแต่งสร้างฝันกันเรื่อยมา หวังเพียงเศษเสี้ยวของความสุข ยอมเหนื่อยยากทนทุกข์แสวงหา เวียนว่ายวังวนในโลกแห่งมายา ด้วยสำคัญมั่นหมายว่ามันเป็นสัจธรรมที่ผ่านมาฉันคือคนโง่คนหนึ่ง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ -สมณะไร้นาม…
…๑๑ มิถุนายน ๒๕๖๔…