…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๕๙…
…คำว่า “คน” คือคลุกเคล้า ให้เข้ากัน
สารพัน สารพัด จะจัดหา
มาหล่อรวม ร่วมไว้ ในโลกา
นี่ละนา นี่ละหนา คำว่า “คน”
… โลกสับสน วุ่นวาย มาหลายยุค
ให้เกิดทุกข์ โทษภัย มาหลายหน
เพราะต่างคน ต่างเอา แต่ใจตน
ไร้เหตุผล จนต้อง ทะเลาะกัน
… เพราะทิฐิ อัตตา และมานะ
ไม่ยอมละ หันมา สมานฉันท์
ต่างยึดถือ ความเห็น เป็นสำคัญ
แตกแยกกัน ไปทั่ว ทุกมุมเมือง
… เพราะมุมมอง สองฝ่าย นั้นแตกต่าง
ไม่ละวาง วุ่นวาย ไปทุกเรื่อง
ถกเถียงกัน จนกลาย เป็นแค้นเคือง
ผลสืบเนื่อง จากอัตตา อุปาทาน
… เพราะคนเพียง รู้ธรรม แต่ไม่ทำ
เพียงแต่นำ มากล่าว และเล่าขาน
เพียงจำได้ หมายรู้ วิชาการ
จิตวิญญาณ นั้นขาด คุณธรรม
… ขาด “หิริ” ความอาย ในสิ่งชั่ว
ไม่เกรงกลัว “โอตับปะ” จึงถลำ
ให้ความโลภ นั้นมา เข้าครอบงำ
จึงตกต่ำ จากมนุษย์ มาเป็น”คน”
… “เป็นมนุษย์ เป็นได้ เพราะใจสูง
เหมือนนกยูง มีดี ที่แววขน
ถ้าใจต่ำ เป็นได้ แค่เพียงคน”
จึงสับสน วุ่นวาย ตลอดมา…
…แด่ความสับสน วุ่นวายและนิยามความหมาย
ของคำว่า “คน” …
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๑ มิถุนายน ๒๕๖๔…