บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๗๘

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๗๘…

…สายธารแห่งกาลเวลา…
ดอกบัวบานงามเด่นเป็นสง่า
เสียงนกกาขับขานกังวาลใส
วันเวลาแห่งชีวิตล่วงเลยไป
เช้าวันใหม่ตื่นขึ้นมารับอรุณ

…อรุณรุ่งเรืองรองแสงทองส่อง
นั่งเหม่อมองฟ้าใสใจอบอุ่น
ธรรมชาติสรรค์สร้างอย่างสมดุลย์
ธรรมชาติมีคุณเกินบรรยาย

…สายลมพัดโชยมาจากชายเขา
ลมแผ่วเบาพัดมาเมื่อยามสาย
สายลมเย็นพัดผ่านให้สบาย
ลมต้องกายสบายใจไร้กังวล

…นั่งทบทวนชีวิตที่ผ่านมา
มองหาค่าควรคู่ซึ่งเหตุผล
นับเป็นบุญที่ได้เกิดมาเป็นคน
เป็นกุศลได้สร้างเส้นทางดี

…ชีวิตนี้ไม่ยืนยาวอย่างที่คิด
ควรจะใช้ชีวิตให้ถูกที่
ทำชีวิตให้พอเพียงและพอดี
ทุกอย่างมีเหตุและผลค้นให้เจอ

…ช่วงเวลาของชีวิตที่เหลืออยู่
ควรเรียนรู้สร้างสรรค์อยู่เสมอ
อย่าประมาทปล่อยใจให้เผลอเรอ
สิ้่งที่เจอควรคิดพิจารณา

…ทุกสิ่งอย่างอยู่ในพระไตรลักษณ์
ไปตามหลักที่ได้เห็นและศึกษา
มีเกิดขึ้นตั้งอยู่แล้วจากลา
อนิจจาทุกขังอนัตตา

…อย่าประมาทในวัยที่เหลืออยู่
เร่งกอบกู้ให้ชีวิตมีเนื้อหา
อย่ามัวรอโอกาศและเวลา
วันข้างหน้าอาจไม่มีให้ได้เจอ…

…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๖ กรกฎาคม ๒๕๖๔…