…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๐…
…ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนมีที่มาและมีที่ไปมีเหตุและปัจจัยในการเกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วดับไป มีการเสื่อมสลายไปตามกาลเวลา มิอาจจะตั้งอยู่ได้นานตลอดไปบุคคลจึงควรทำใจให้รับกับสภาพที่จะแปรเปลี่ยนไปทั้งหลายนั้นให้ได้ อย่าไปยึดติดมากเกินไปกับภาพแห่งอดีตทั้งหลายที่ได้จดจำมาเพราะกาลเวลานั้นได้ผ่านเลยไป สิ่งทั้งหลายย่อมแปรเปลี่ยนตาม ซึ่งเราไม่อาจห้ามไม่ให้มันเปลี่ยนแปลงไปไม่ได้เลยเพราะทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ย่อมเป็นไปตามกฎของพระไตรลักษณ์คือความไม่เที่ยงแท้ที่นำมาให้เกิดความทุกข์ทั้งหลายเพราะไม่อาจจะเข้ายึดถือ ให้มันคงสภาพอยู่เช่นเดิมตลอดไปได้ ทุกอย่างย่อมจะเปลี่ยนแปลงไป ไม่มากไม่น้อยตามระยะเวลา
…บุคคลจึงควรฝึกทำใจให้รับกับสภาพที่จะเกิดขึ้นได้ต่อการสูญเสียการพลัดพรากการจากไปและการเสื่อมสลายที่จะมาถึงซึ่งวันหนึ่งนั้นย่อมจะต้องเกิดขึ้นกับเราและเมื่อเราทำใจยอมรับได้กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นนั้น เมื่อถึงวันที่สิ่งนั้นมาถึง จะทำให้ใจของเรานั้นย่อมจะทุกข์น้อยลง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๒ สิงหาคม ๒๕๖๔…