…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๗…
…การปฏิบัติธรรมนั้น มิได้ทำให้เราหมดกิเลส แต่ทำให้เราเห็นกิเลสที่ซ่อนอยู่ในใจของเรา ที่เรายังไม่เคยเห็นหรือไม่เคยสนใจในสิ่งนั้นทำให้เรารู้เท่าทันกิเลสที่เกิดขึ้นและมีอยู่แล้ว ในจิตใจของเรา…
…ขุนเขาทะเลหมอก
จุดสูงสุดบนยอดดอย
ก้าวเดินย่ำไปตามใจปรารถนา
ผ่านวันเวลามามากมาย
สิ่งที่ทิ้งไว้คือความทรงจำ
…เคยหวังและตั้งใจ
เที่ยวท่องไปทั่วทุกถิ่น
สัมผัสไอกลิ่นแห่งธรรมชาติ
ไม่ว่าภาคใต้หรือภาคเหนือ
ทุกเชื้อชาติทุกภาษา
ล้วนมีที่มาจากเหตุเดียวกัน
…ไม่ว่าจะเป็นใคร
ต่างก็เป็นไปที่คล้ายกัน
ล้วนต่างดิ้นรนแสวงหา
เพื่อให้ได้มาซึ่งความสุข
จึงกลายเป็นความทุกข์ไม่รู้สิ้น
ได้พบเพียงเศษชิ้นแห่งความสุข
ที่เจือด้วยทุกข์ปลอมปนเสมอมา
…อนิจจา ตัวเราก็เช่นกัน…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๙ สิงหาคม ๒๕๖๔…