บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๓๐

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๓๐…

…การปฏิบัติธรรมไม่ได้ทำให้เรานั้นฉลาดขึ้น แต่ทำให้เราเห็นความโง่ความหลงผิดในอดีต ของเราที่ผ่านมาปฏิบัติมากก็เห็นมากขึ้น…

…จิต
อ่อนแอและหวั่นไหว
แปรเปลี่ยนไปทุกเวลา
ปรุงแต่งอยู่เรื่อยมา
ไม่เคยหยุดสงบนิ่ง

…สติ
เพียรพยายามตามดูจิต
คอยเหนี่ยวรั้งมิให้พลั้งเผลอ
เตลิดออกไปนอกลู่นอกทาง
เป็นดั่งควาญที่บังคับช้าง

…จิต
ได้รับการฝึกฝนที่ดี มีสติเป็นนายควบคุมอยู่ ต่อสู้กับหมู่มารทั้งหลายอันได้แก่ กิเลส ตัณหา อุปาทานรู้เท่าทันอารมณ์ ไม่หลงคล้อยตามจิตก็เป็นอิสระจากพันธะแห่งหมู่มารความฟุ้งซ่านกังวลทั้งหลายก็หายไปจิตนั้นก็ได้พบซึ่งความสงบที่แท้จริง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๒ สิงหาคม ๒๕๖๔…