…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๔๐…
” คนนั่งนิ่งเขาก็นินทา คนพูดมากเขาก็นินทา “
” นินฺทนฺติ ตุณฺหิมาสินํ นินฺทนฺติ พหุภาสินํ “
…พุทธสุภาษิต ธรรมบท ๒๕/๓๘…
…ชีวิตนี้ยังมีหนทางไป…
๐ ฟ้าครึ้มยามฝนพรำ
เมฆหมอกดำปกคลุมฟ้า
ม่านเมฆหมอกมายา
ปกคลุมฟ้าให้มืดมน
๐ เปรียบเป็นเช่นชีวิต
เมื่อความคิดเริ่มสับสน
จิตใจนั้นกังวล
จิตสับสนไร้หนทาง
๐ มืดไปทั้งแปดด้าน
ความคิดอ่านนั้นเลือนราง
สับสนในหนทาง
มองทุกอย่างเป็นทางตัน
๐ เพราะใจนั้นยึดถือ
จิตทั้งดื้อและทั้งรั้น
ไม่ลดละเลิกมัน
ในตัวฉันและตัวกู
๐ อัตตาพาให้ทุกข์
ใจไม่สุขอย่างเป็นอยู่
ตัวกูและของกู
จิตนั้นรู้แต่ไม่วาง
๐ ยิ่งถือก็ยิ่งทุกข์
ไร้ซึ่งสุขในทุกทาง
ถือไปไม่ยอมวาง
จิตก็ห่างทางสบาย
๐ วางใจให้หยุดนิ่ง
จะเห็นจริงในความหมาย
เห็นจิตและเห็นกาย
รู้ความหมายสัจธรรม
๐ รู้กายและรู้จิต
รู้ความคิดที่เลิศล้ำ
รู้เห็นสัจธรรม
จิตจะนำสู่ความดี
๐ ความดีของชีวิต
อยู่ที่จิตคิดถ้วนถี่
คิดดีและทำดี
เพียงเท่านี้ก็ดีเอง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑ กันยายน ๒๕๖๔…