…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๔๔…
…สมถะกรรมฐานนั้นเป็นเรื่องของสมาธิความสงบ อาศัยความวิเวกเป็นอารมณ์ของกรรมฐาน สภาวธรรมของสมาธิเป็นไปในองค์แห่งฌานสถานที่วิเวกยังกายให้วิเวก กายวิเวกนำไปสู่จิตวิเวกจิตวิเวกทำให้เกิดอุปธิวิเวก…
…แต่วิปัสสนากรรมฐานนั้น เป็นภาวะที่อยู่กับปัจจุบันธรรม อยู่กับสิ่งรอบกายที่กำลังเคลื่อนไหว ที่กำลังเกิดขึ้นตามดู ตามรู้ ตามเห็น แต่ไม่เอามาเป็นอารมณ์ไม่เข้าไปยึดติดสักแต่ว่ารู้ มีสติและสัมปชัญญะความระลึกรู้และรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ตลอดเวลาซึ่งจะต่างจากอารมณ์ของสมถะกรรมฐาน ที่ต้องการความวิเวก ความสงบเงียบ มีสติแนบแน่นอยู่กับการภาวนา จนอารมณ์นั้นเป็นหนึ่งเดียวกับสิ่งที่เพ่งอยู่ คือรู้เฉพาะสิ่งที่กำลังเพ่งอยู่เท่านั้นรู้ในความสงบนิ่ง
…แต่อารมณ์ของวิปัสสนานั้นจะรู้เห็นในสิ่งที่เป็นไปรอบกายทั้งหลายที่เกิดขึ้น แต่ไม่เข้าไปยึดติดกับสิ่งเหล่านั้น พิจารณาสิ่งที่กำลังเป็นไปเข้าสู่หลักธรรมทั้งหลาย วางจิตวางใจให้อยู่กับธรรม มีธรรมคุ้มครองจิตในการคิดและการกระทำ รู้เห็นในสิ่งที่เป็นจริงตามหลักธรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๕ กันยายน ๒๕๖๔…