…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๔๙…
…ปรารภธรรมกับชีวิตในยามค่ำคืน…
…ชีวิตก้าวข้ามความตายมาหลายครั้ง ในสมัยที่ยังไม่รู้จักคุณค่าของชีวิตเดินอยู่บนเส้นทางที่พลาดผิดห่างไกลจากธรรม เพลิดเพลินในการประกอบกรรมอันเป็นอกุศล โดยไม่มีความรู้สึกรักตัวและกลัวตายในสิ่งที่ทำ ชีวิตที่รอดมาได้จนถึงวันนี้มันจึงคือกำไรของชีวิต เมื่อมีความรู้สึกสำนึกผิดชีวิตที่เหลือก็ไม่มีอะไรที่น่ากลัว
…จัดสรรเวลาของชีวิตที่เหลือให้มีค่ามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ปล่อยให้ผ่านไปโดยไร้ซึ่งประโยชน์ ทั้งในเรื่องทางโลกและในเรื่องทางธรรมตอกย้ำจิตสำนึกในบทบาทภาระและหน้าที่ เพราะวันเวลาของชีวิตที่ได้ผ่านมานั้น มันคือกำไรของชีวิตแห่งการที่ยังมีลมหายใจอยู่
…ไปในที่ ที่เขาต้องการให้ไปเมื่อพักอาศัย แล้วใจเป็นสุขใจไม่เป็นทุกข์ ทุกอย่างย่อมสบายขอให้สถานที่นั้น มีความเจริญในธรรมงอกงามเพิ่มพูน ก็เป็นบุญของตัวเราแล้ว…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๐ กันยายน ๒๕๖๔…