บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๖๕

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๖๕…

…เหมือนดั่งโบราณที่ท่านว่า “สิบปากว่า ไม่เท่าหนึ่งตาเห็นสิบตาเห็น ไม่เท่าหนึ่งมือคลำสิบมือคลำ ไม่เท่ากับทำเอง”

…การเรียนรู้และการเข้าใจในตำรานั้นมันเป็นเพียงกระบวนการทางความคิดความจำ ไม่เข้าถึงสภาวธรรมที่แท้จริงเพราะเรายังไม่ได้ทำ สภาวธรรมนั้นเป็นของเฉพาะตนคือความเป็นปัจจัตตังสภาวธรรมทั้งหลายนั้นมีเพียงความคล้ายคลึงกัน แต่จะไม่เหมือนกันไปหมดทุกอย่าง เพราะความเป็นของเฉพาะตนนั้นเอง

…แต่ถ้ามันเหมือนกันไปหมดเสียทุกอย่างแล้ว แสดงว่าเรากำลังสะกดจิตของเรา สร้างอุปาทานให้เหมือนกับสิ่งที่เราเคยได้ยินได้ฟังมา คือการสะกดจิตตนเองสร้างสภาวธรรมให้เหมือนกับที่ครูบาอาจารย์ท่านได้พบมา

…ซึ่งมันไม่ใช่สภาวธรรมที่แท้จริงของตัวเรา บุคคลแตกต่างกันด้วยธาตุและอินทรีย์ บารมีธรรมนั้นจึงแตกต่างกัน จึงเพียงแต่คล้ายและใกล้เคียง แต่จะไม่เหมือนกัน…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๖ กันยายน ๒๕๖๔…