…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๖๖…
…มีบางครั้งที่รู้สึกท้อแท้และเบื่อหน่ายต่อสังคม แต่เมื่อสติระลึกได้ ก็ปรับความรู้สึกได้ ละวางซึ่งอารมณ์นั้น เป็นธรรมดาของชีวิตและความคิดที่เกิดขึ้น เพราะมันมีเหตุและปัจจัย “ธรรมารมณ์สิ่งที่มากระทบจิต” ทำให้เกิดความรู้สึกนึกคิดจิตไปเสพรับรู้ซึ่งอารมณ์นั้นและปรุงแต่งมันให้มีกำลังเพิ่มขึ้น ถ้าไม่รู้จักควบคุมใจหมั่นดูจิตของตน ปล่อยให้ความคิดมันปรุงแต่งไป ใจนั้นก็จะเป็นทุกข์เพราะเข้าไปยึดถือ
…ครูบาอาจารย์ท่านสอนเสมอว่า “ดูหนังดูละคร แล้วให้ย้อนมาดูจิตมาดูความคิดของตัวเราเอง” เป็นการเจริญสติปัฏฐาน ๔ มีสติอยู่กับ กายเวทนา จิต ธรรม มีความสำรวมอินทรีย์โดยมีสติกำกับอยู่ เพื่อให้รู้กายรู้จิตรู้ความคิดรู้การกระทำในปัจจุบันธรรมทั้งหลาย…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๗ กันยายน ๒๕๖๔…