บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๗

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๗…

…ย้ำเตือนบุคคลรอบข้างอยู่เสมอว่า

…อย่าได้เชื่อทันทีในสิ่งรู้และในสิ่งที่เห็นเพราะมันอาจจะชักนำไปสู่ความงมงายไร้ปัญญา ควรคิดพิจารณา ถึงเหตุและผลให้เห็นทุกข์ เห็นภัย เห็นโทษ เห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ ของสิ่งที่รู้และสิ่งที่ได้เห็นนั้น

…ในทางกลับกัน อย่าได้ปฏิเสธทันทีในสิ่งที่ได้รู้และในสิ่งที่ได้เห็นนั้น เพราะการปฏิเสธในทันทีนั้น มันอาจจะทำให้เราเสียโอกาสขาดสติเกิดความประมาททางจิตขึ้นมาได้จงใช้สติสัมปชัญญะและปัญญาพิจารณาใคร่ครวญ ด้วยเหตุและผลแห่งทุกข์ ภัย โทษประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของสิ่งที่ได้รู้ได้เห็นนั้นแล้วจึงจะเชื่อหรือปฏิเสธ

…การปฏิบัติธรรมนั้น ไม่ได้ทำให้เรานั้นฉลาดขึ้นกว่าคนอื่น แต่ทำให้เราได้เห็นความโง่ ความหลงผิดในอดีตของเราที่ผ่านมา ยิ่งปฏิบัติก็ทำให้เราได้เห็นในสิ่งที่เรานั้นยังไม่รู้ ในสิ่งที่ยังไม่เข้าใจซึ่งที่ผ่านมานั้น เราอาจจะคิดว่าเรารู้ถูกต้องและเข้าใจหมดแล้ว ซึ่งมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย เรายังไม่รู้จริง เรายังไม่เข้าใจในความจริง อย่างที่เราเคยคิดยังมีอีกมากมายที่เรายังไม่รู้และไม่เข้าใจ…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๙ ตุลาคม ๒๕๖๔…