…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๐…
…โกโธ ธัมมานัง ปริปันโถ ความโกรธเป็นอันตรายต่อสติและปัญญาของตนเอง ถ้าเผลอสติหลงไปกับอารมณ์นั้นมันจะเป็นการทำลายตนเอง ความโกรธจึงเป็นอันตรายต่อธรรมทั้งหลาย ทำลายชื่อเสียงเกียรติยศและความดีทั้งหลายให้พังทลายลง
… สัจธรรมที่แท้จริง ไม่ใช่สิ่งที่เผ้อฝันหรือจินตนาการเหมือนที่ผ่านมา เมื่อก่อนนั้นเราเรียกร้องแสวงหาเพื่อสนองตอบความต้องการของเรา เราไปเรียกร้องให้ผู้อื่นปฏิบัติ เพื่อสนองตอบความต้องการของเรา เราอยู่ในโลกแห่งความฝัน ในโลกแห่งจินตนาการ โดยคิดว่าสิ่งนั้นคือสัจธรรม
…เมื่อวันเวลาผ่านไป เราได้รู้เราเข้าใจในโลกใบนี้ ในวิถีของสัตว์โลกที่แตกต่างกันจึงทิ้งความฝันมาสู่ความจริงของชีวิต พยายามออกจากกระแสโลก เข้าสู่กระแสธรรมเพื่อไปให้ถึงซึ่งความสงบสุขที่บริสุทธิ์ ไร้ซึ่งกิเลสและตัณหา…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๐ ตุลาคม ๒๕๖๔…