…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๙๙…
…การปรุงแต่งในปุญญาภิสังขารบางครั้งก็เป็นทุกข์ได้ เพราะว่าเกินความพอดีทำให้เกิดความฟุ้งซ่านได้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ต้องอยู่บนพื้นฐานของความพอดีและความเหมาะสม ไม่เช่นนั้นแล้วจะทำให้เป็นทุกข์เป็นโทษได้ เพราะว่าเกินกำลังจึงต้องพยายามควบคุมความคิด ความอยากให้อยู่ในกรอบในกฎเกณฑ์ของความพอดีประคับประคองจิตไว้ให้เป็นกุศลจิตตลอดเวลา ทรงไว้ในอารมณ์ปีติกำหนดสติและสัมปชัญญะ พิจารณาธรรมตามดูตามรู้ตามเห็นในอารมณ์ที่เกิดขึ้นทำความรู้ตัวทั่วพร้อม โปร่ง โล่ง เบาสบาย ดำรงทรงไว้ซึ่งความเป็นกุศลจิตทั้งหลาย เพื่อให้เกิดความเจริญในธรรม…
…แด่โพชฌงค์ ๗ องค์ปัญญาตรัสรู้และโพธิปักขิยธรรม ๓๗ ที่เป็นสัมปยุตตธรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๖๔…