…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๑๐๐…
…สิ่งทั้งหลายรอบกายของเรานั้นล้วนสงเคราะห์เข้ากับธรรม หากเรานั้นได้นำมาคิดและพิจารณาถึงที่มาและที่ไปในสิ่งเหล่านั้นสงเคราะห์เข้าหาหลักธรรมโดยการพิจารณาให้เห็นถึงคุณถึงโทษ เห็นสิ่งที่เป็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของธรรมชาติทั้งหลายนั้น รู้เห็นถึงสภาวะการเกิดดับของอารมณ์ความรู้สึกทั้งหลายของจิต โดยการมีสติและสัมปชัญญะควบคุมคุ้มครองจิตให้คิดพิจารณา
…รู้เท่าทันสภาวะของอารมณ์ทั้งหลายที่เกิดขึ้นเมื่อมีผัสสะมากระทบ ไม่เผลอสติไปปรุงแต่งคล้อยตามในอารมณ์ทั้งหลายที่เกิดขึ้นมานั้น ย้อนจิตเข้ามาพิจารณาในกายในจิตของตัวเราที่เปลี่ยนแปลงไปจนเห็นที่เกิดของอารมณ์ความรู้สึกทั้งหลาย เห็นสภาวะของการตั้งอยู่ รู้สภาวะที่จะทำให้อารมณ์เหล่านั้นดับไป สิ้นความสงสัยในสิ่งเหล่านั้น จิตก็จะสามารถละวางไม่เข้าไปยึดติดปรุงแต่งในอารมณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเมื่อไม่ยึด ไม่ถือ ไม่ปรุงแต่งสิ่งนั้นก็ย่อมจะดับไป ใจก็จะพบความสงบ สิ่งทั้งหลายทั้งปวงในธรรมชาตินั้น มันเป็นเช่นนั้นเอง …
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๘ พฤศจิกายน ๒๕๖๔…